„Leuk, hè”, zegt dierenfotograaf Rob Doolaard terwijl hij in Diergaarde Blijdorp op prairiehondjes wijst. De kleine dieren scharrelen rond en knagen aan een wortel of een krop sla. „Zeker zo vroeg op de ochtend is dat niet mijn favoriete eten”, zegt Doolaard. „Maar zij vinden het heerlijk.” De fotograaf richt zijn lens op de beestjes en schiet de ene plaat na de andere.

Tienduizenden foto’s maakte Doolaard de afgelopen 25 jaar van allerlei dieren en planten in de Rotterdamse dierentuin. Een selectie staat in het vorige week verschenen boek ”Diergaarde Blijdorp. 25 jaar passie van Rob Doolaard”. De foto’s zijn bedoeld als promotiemateriaal voor Blijdorp.

Leeuwen

Dierentuinfotografie is een vak apart. Doolaard heeft achttien verschillende lenzen. Van supertelelens tot supergroothoeklens. „Je hebt vaak te maken met kunstlicht en glas. De ene vis is nog lastiger op beeld te zetten dan de andere. Ik probeer de dieren zo natuurlijk mogelijk in beeld te brengen. Op de achtergrond wil ik doorgaans geen gebouwen of mensen.”

Sfeer in een foto is belangrijk. Leeuwen, bijvoorbeeld, legt Doolaard het liefst van onderaf op de gevoelige plaat vast. „Dan zien ze er stoerder uit.” Bladerend in zijn boek wijst hij op een foto met bizons. „Die leven in het wild vaak onder barre omstandigheden. Toen het hier in Rotterdam sneeuwde, heb ik foto’s van de bizons gemaakt. Doordat er een langere sluitertijd is gebruikt, worden de sneeuwvlokken afgebeeld als strepen. Dan ziet de foto er nog woester uit.”

Wolven

Krijg je als dierentuinfotograaf je ‘doelwitten’ op een presenteerblaadje aangeboden? Doolaard schudt zijn hoofd. „Je moet veel geduld hebben. De wolven zitten hier in een verblijf met veel schuilmogelijkheden. Ik heb weken zitten wachten om kleine wolfjes goed op de foto te krijgen.”

De afwisseling maakt het werk mooi, vertelt de fotograaf. „Toen de vlindertuin was geopend, moest ik zes verschillende vlinders fotograferen. Ga die maar eens zoeken in zo’n tuin. De blauw-gele, de geel-blauwe enzovoort. Liep ik daar bij 28 graden te zweten in mijn korte broek. Toen belde de dierentuinleiding dat ik meteen pinguïns moest fotograferen voor een folder die een paar dagen later moest verschijnen. Dus stond ik even later in mijn korte broek in de kou die dieren te fotograferen.”

Giraffes

Doolaard werkte voorheen als sport- en popmuziekfotograaf. Ook was hij dertien jaar korpsfotograaf bij de Rotterdamse politie. Zijn werk voor Blijdorp biedt meer uitdaging, zegt hij. „Bij de politie was ik de enige fotograaf. Er was geen concurrentie, geen druk. Als ik in de dierentuin foto’s maak bij een persconferentie, zijn er soms wel tien fotografen aan het werk. Dan wil ik de mooiste foto maken.”

Apetrots is hij op menige foto. Op een Rotterdams kantoor van de Rabobank stonden Doolaards afbeeldingen van giraffes levensgroot afgebeeld. „Ik reed maandenlang expres langs die plaats om die megafoto’s te kunnen zien.”

Olifantje

Of hij nu de nieuwe dierentuindirecteur, een nieuw gebakje voor het Blijdorprestaurant, een piepklein visje of een operatie van een tijger op de gevoelige plaat moet vastleggen – Doolaard probeert er iedere keer weer het beste van te maken.

Toch heeft hij zijn voorkeuren. Een zwak heeft Doolaard voor olifanten. Spannend is iedere keer weer het fotograferen van de geboorte van een olifantje. Na 22 maanden zet moeder haar boreling op de wereld. In vroeger tijden, toen het moment van de bevalling nog niet zo precies kon worden voorspeld, sliep Doolaard soms in de dierentuin. Om het spektakel maar niet te missen.

„Vaak wordt een olifantenjong ’s nachts geboren. Als het zover is, zondert het vrouwtje zich af. De kudde olifanten gaat in een beschermende haag om haar heen staan. Ik zie iets donkers naar beneden vallen. Een jong van 100 kilo. Het vruchtwater stroomt over de grond. Lig ik daar in de blubber om een zo goed mogelijke foto te maken. Alles is in rep en roer. De olifanten beginnen te tetteren. Je verstaat niets meer. En iedereen is blij.”