Maar ja, mijn lichaam zegt wat anders. En de dokter ook.

Natuurlijk was dat niet hoe ik hoopte dat de huisarts zou reageren. Wat was het heerlijk geweest als hij een pilletje had voorgeschreven, waarmee dit alles morgen over zou zijn. Geen pijn meer in m’n benen en in m’n keel en weet ik niet waar al niet meer. Gewoon weer verdergaan waar ik was gebleven.

Griep voelt stom. Zeker als de winter net voorbij is. En de epidemie ten einde. En ik net bijna triomfantelijk had rondgebazuind dat ik niet geveld was.

Griep voelt als falen. Alsof mijn lijf me tegenwerkt in alles wat ik wil doen. En dat is veel. Had ik misschien toch beter naar de signalen moeten luisteren? Eerder naar bed moeten gaan? Gezonder moeten eten? Eerder nee moeten zeggen tegen alle moetens?

Nu is het te laat. Het enige wat ik nu nog kan, is stil blijven liggen. Me overgeven. M’n agenda leegmaken. Hulp aanvaarden. En de harde les leren dat je het leven niet zelf in de hand hebt. En dat het soms anders gaat dan je graag zou willen. En ook al voel ik me even heel zielig, ik besef heel goed: dit gaat maar om een griepje. Waar moeten mensen wel niet doorheen die van de dokter een heel andere diagnose te horen krijgen?

Gelukkig zijn de twee andere oppasdames bereid om de baby’s in de kerk met een vrouw minder te verzorgen. M’n man kan de kinderen naar school brengen en weer ophalen, en ik? Ik lig te liggen.

En heel langzaam komt er berusting. Wat fijn dat ik ziek kan zijn. Dat het leven blijkbaar ook zonder mij doordraait. En dat ik weet dat ik me over een weekje waarschijnlijk weer een heel stuk beter zal voelen.

Overgave. Best lastig. Ook rond Pasen. Terwijl dat nu net het feest is waarbij Iemand ons laat zien hoe dat moet. Misschien toch maar meer naar Hem kijken. ’k Heb er nu tijd voor…