Begin deze eeuw verstrekte de eveneens veroordeelde Rotterdamse havendirecteur Willem Scholten voor 180 miljoen euro aan bankgaranties aan scheepswerf RDM, waarvan Van den Nieuwenhuyzen directeur was. In 2004 deden banken een beroep op die garanties, waardoor de constructie van de twee aan het licht kwam. Toen bleek dat Scholten buiten de gemeente om had gehandeld en nooit op eigen houtje zulke beslissingen had mogen nemen.

Justitie zag bewijs van omkoping en faillissementsfraude in de zaak. Die werd daarmee de definitieve ondergang van de eens gelauwerde zakenman Van den Nieuwenhuyzen, die in 1982 voor het eerst landelijke bekendheid kreeg doordat hij tijdens de ontvoering van zijn toenmalige schoonmoeder Toos van der Valk het woord voerde voor de beroemde horecafamilie.

Als dank kreeg hij de leiding over de zieltogende machinefabriek Stramproy. De mislukte student bedrijfskunde toverde die om tot een winstgevende onderneming. Gedurende de jaren tachtig verstevigde hij zijn reputatie als ‘bedrijvendokter’, door met de beursgenoteerde Begemann Groep kwakkelende bedrijven op te kopen en op te lappen. In 1990 had Begemann 140 dochterondernemingen, een omzet van 1,4 miljard gulden en ruim 7000 werknemers.

Aan de triomftocht van de zakenman kwam een abrupt einde met de koop van het noodlijdende automatiseringsbedrijf HCS. De overname mondde uit in een slepende affaire, waarbij Van den Nieuwenhuyzen werd verdacht van handel met voorkennis. Het leverde hem een veroordeling tot zes maanden gevangenisstraf op, maar in hoger beroep volgde vrijspraak.

Hij maakte een comeback met defensieconcern RDM, maar met het havenschandaal eindigde ook dat avontuur in de rechtbank.