Het leven van Gods kinderen is een zaak zonder einde. Duizenden, miljoenen jaren maken geen deel uit van de eeuwigheid. Werd aan het eind van een miljoen jaren de zee met een druppel water verminderd, dan zou de zee nog een keer leeg raken. Maar neem van de eeuwigheid tienduizend miljoen jaren af, ze zal niet verminderen.Daarom is het woordje ”nimmermeer” een afgrond zonder einde. Het doet mij dikwijls denken aan het feit dat dit korte leven zo’n groot vervolg heeft en dat ons leven maar een ogenblik is waaraan de oneindigheid hangt. Waar komt het toch vandaan dat de mensen hun tijd zo verliezen en verprutsen alsof ze nog altijd genoeg overhebben. Zij leven maar door zonder te denken om te sterven. Zij sterven, maar zonder dat zij gedachten hadden om wel te leven. Ja, zij gaan uit de wereld zonder te weten waarom zij er zijn ingekomen, in de slaapziekte van het genot der tegenwoordige dingen.

God meet Zijn gaven niet af naar het begrip van onze gedachten of van onze begeerte, maar naar de grootheid van Zijn rijkdommen en naar Zijn goedheid. Zo zegt de apostel, in 1 Korinthe 2:9, dat het dingen zijn die een oog nooit gezien en een oor nooit gehoord heeft en die niet in een mensenhart zijn opgekomen. Hoeveel te meer gaat de vervulling van die dingen het begrip van ons verstand te boven.

P. Molineus, professor en predikant te Sedan (Van de Christelijke strijd, 1624) * -106.4 d* -106.4 d