Economie

Gerhard Hormann over financiële opvoeding

Soms voel ik me net een schooldecaan wiens oudste zoon voor de vijfde keer aan weer een nieuwe studie is begonnen.

Gerhard Hormann
17 March 2017 14:42Gewijzigd op 16 November 2020 10:03
beeld ANP, Koen Suyk
beeld ANP, Koen Suyk

Je kunt ook zeggen dat ik me af en toe afvraag of het veel verschil zou hebben gemaakt als ik de laatste tien jaar van de opvoeding louter Mandarijn tegen mijn kinderen had gesproken of iets anders onverstaanbaars.

In werkelijkheid heeft mijn oudste zoon zijn hbo-diploma op zak en werkt hij bij een expeditiebedrijf op fietsafstand. Het is geen baan voor het leven, maar voorlopig heeft hij een jaarcontract en collega’s met wie hij goed kan opschieten. Omdat hij na zijn afstuderen zijn kamer had opgezegd, woont hij tijdelijk weer bij zijn ouders en is hij volgens de statistieken een zogeheten boemerangkind.

In de nabije toekomst zal hij op zichzelf willen gaan wonen, dus om die reden heb ik hem een rekensommetje voorgelegd waar geen speld tussen te krijgen valt. Je zou het ook een aanbod kunnen noemen dat te mooi klinkt om waar te zijn. Mijn voorstel is om nog vijf jaar lang hier in huis te blijven wonen zonder kostgeld te hoeven betalen. Op die manier zou hij een bedrag bij elkaar kunnen sparen waarmee hij op zijn dertigste een appartement kan kopen zonder daarvoor een lening te hoeven afsluiten.

Door dat te doen, zou hij een enorme voorsprong krijgen op zijn leeftijdgenoten en ook maar twee jaar later hypotheekvrij zijn dan zijn eigen ouders. Natuurlijk is dit slechts een rekenvoorbeeld, want hij kan straks ook een twee keer zo duur huis kopen dat hij slechts voor de helft hoeft te financieren. Diezelfde voorsprong zou hij ook behouden als hij besluit zijn appartement te verruilen voor een groter huis om een gezin te stichten. Hoe dan ook zou het weleens de beste financiële beslissing van zijn leven kunnen zijn en daarmee het beste financiële advies.

De kans dat hij naar mijn wijze raad luistert en het advies opvolgt is klein, maar als schrijver van een boek over dit onderwerp voel ik me min of meer verplicht om het aan hem voor te leggen en het uit te spellen. Dus heb ik hem erop gewezen dat er heel veel andere scenario’s denkbaar zijn, waarin hij straks óók dertig jaar oud is zonder dat hij iets heeft opgebouwd. In die zin zal die denkbeeldige 30-jarige met 1 ton op de bank hem zijn hele leven blijven achtervolgen, welke weg hij ook inslaat.

Met een hypotheekvrij huis vergroot je je keuzevrijheid, omdat de belangrijkste vaste lasten wegvallen. Op die manier kun je kiezen voor een kortere werkweek, een minder goed betaalde baan die bevredigender of van groter maatschappelijk nut is of een combinatie is van loondienst en winst uit onderneming. In die zin heb je net zo veel aan nul woonlasten als aan een door de overheid betaald basisinkomen. Je kunt ook zeggen dat hij door nu 1 ton bij elkaar te sparen straks minstens een kwart miljoen aan huur bespaart.

Tegen mijn zoon heb ik gezegd dat hij vijf jaren de mijnen in moet om vervolgens de rest van zijn leven op het land te mogen werken. Dat klinkt wellicht overtrokken, maar die vijf jaren vallen in het niet bij de wetenschap dat hij vanaf zijn dertigste levensjaar mogelijk nog 45 jaar moet wachten op zijn eerste AOW-uitkering en maar moet afwachten of die regeling dan nog bestaat.

Zo bekeken is het een investering van 10 procent van zijn werkzame leven waarvan hij de resterende 90 procent van de tijd profiteert.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl

RD.nl in uw mailbox?

Ontvang onze wekelijkse nieuwsbrief om op de hoogte te blijven.

Hebt u een taalfout gezien? Mail naar redactie@rd.nl

Home

Krant

Media

Puzzels

Meer