TOEN

Na ons trouwen in september 2010 vestigden mijn vrouw Annemiek en ik ons in Bierum, gemeente Delfzijl. Ik kom oorspronkelijk uit Slochteren, mijn vrouw uit Uithuizen. Lang waren we op zoek naar een huis. Toen we het arbeidershuisje in Bierum zagen, waren we meteen verliefd. Een knusse en karakteristieke woning uit 1860. We hadden goed contact met de buren en het is hier ongelooflijk stil. We hebben twee kinderen: Eva van vier en Femke van anderhalf. Onze derde is op komst. Ik werk als assistent-accountant.

Op 16 augustus 2012 werd ik me er voor het eerst van bewust dat we in Bierum in aardbevingsgebied woonden. Op die dag werd het Groninger dorp Huizinge getroffen door de zwaarste aardbeving ooit in deze regio. Toen we het huis kochten voor krap 150.000 euro wisten we dat er twee scheuren in zaten. Pas na de beving in Huizinge bracht ik die in verband met aardbevingen in het gaswinningsgebied.

De maanden na de beving in Huizinge ontdekte ik tot mijn schrik veel meer scheuren in ons huis. Met mijn fototoestel legde ik de schade vast. Zo zit er in de garage naast ons huis van boven naar onder een brede scheur.

In december 2013 meldde ik de schade aan de Nederlandse Aardolie Maatschappij, de NAM. Die is verantwoordelijk voor de gaswinning in Groningen en keert schadevergoedingen in verband met aardbevingsschade uit. Maar nog altijd is er geen overeenstemming met de NAM.

Binnen anderhalve maand na mijn eerste melding eind 2013 kwam namens de NAM een schade-expert van ingenieursbureau Arcadis bij ons in Bierum langs. Die man kwam op een schadebedrag van 2800 euro uit. Dat sloeg nergens op. Het voorstel van de NAM was dat er nieuwe voegen tussen de stenen zouden komen en dat de scheur zou worden dichtgesmeerd met een soort kit. Zo’n oplossing is echter slechts een lapmiddel. Het probleem is dat de woning is aangetast in de constructie. Ik ging dus niet akkoord.

Ik nam toen een eigen schade-expert in de arm. Die kwam in september 2014 tot de conclusie dat de NAM 40.000 euro moest betalen om de schade te kunnen repareren. De NAM ging echter niet akkoord en zette een tweede expert van Arcadis in. Die bood uiteindelijk 15.000 euro. Toen mijn expert daarover in gesprek ging, was de NAM in 2015 uiteindelijk bereid 25.500 euro te betalen. Ik heb dat aanbod niet geaccepteerd. Want er is veel meer geld nodig om de scheuren te herstellen. De staat van ons huis ging hard achteruit. Steeds ontdekte ik nieuwe scheuren.

In 2015 zocht ik hulp bij toenmalig ombudsman gaswinning Leendert Klaassen. Ik had het idee dat er voor het eerst iemand echt naar ons luisterde en oog had voor ons emotionele leed. Uiteindelijk moest door ingrijpen van de onafhankelijke commissie bijzondere situaties de NAM ons uitkopen. Maar daarover ben ik nog altijd in conclaaf met de NAM. Die biedt ruim 150.000 euro, wij willen echter ruim 200.000. Dat bedrag investeerden we in het huis, ook door centrale verwarming aan te leggen.

Vanaf 2014 zat ik in de stress. Ik sliep heel slecht. Als ik uit mijn werk kwam, belandde ik telkens in een huis vol scheuren. Ik voelde zo veel onmacht, frustratie en boosheid. Uiteindelijk werd ik voor een groot deel arbeidsongeschikt verklaard. Een psycholoog raadde me aan mijn gevoelens van onvrede te delen met mijn vrouw. Maar toen ik haar deelgenoot maakte van alle slepende procedures ging het slechter met Annemiek. Zij ging thuis op zoek naar scheuren. Die vond ze bij een gasleiding. Een bouwkundige wees ons erop dat die leiding zou kunnen ontploffen bij een aardbeving. Dat leidde weer tot veel onrust.

We konden het in Bierum niet meer uithouden. In mei 2016 verlieten we onze woning. We voelden ons er onveilig. Het dak rust op twee stalen balken, die weer op drie binnenmuren liggen. En die muren zijn doormidden gescheurd.

Sinds mei 2016 wonen we in een huurhuis in Meeden, bij Veendam. We hebben het daar goed, maar voelen toch heimwee naar Bierum. Lastig is ook dat ik vanuit Meeden dagelijks veel langer dan voorheen moet rijden om op mijn werk te komen. Gelukkig gaat het het laatste jaar wat beter met mij en werk ik weer volledig.

NU

Ik ben blij dat de rechtbank in Assen woensdag besliste dat de NAM ook aansprakelijk is voor emotionele schade. Ik ben een van de 127 gedupeerden die de zaak aanspanden. Ik had gehoopt dat niet alleen de NAM, maar ook de overheid aansprakelijk zou worden gesteld. Als mensen ons verwijten dat we een slaatje uit deze zaak proberen te slaan, ben ik het daar niet mee eens. Die aardbevingen kosten ons alleen maar geld. Ik heb geen enkel vertrouwen in de overheid en politieke partijen meer. Ook van burgemeesters in de regio en van Hans Alders, Nationaal Coördinator Groningen, verwacht ik niets. Burgers worden van het kastje naar de muur gestuurd. Ik twijfel of ik ga stemmen op 15 maart.

Donderdagavond bezocht ik in Appingedam een bijeenkomst waarop gesproken werd over de rol van kerken in het aardbevingsgebied. Het is belangrijk dat gedupeerden over hun boosheid kunnen spreken met hun predikant. Gelukkig wordt ons gezin in de vrijgemaakt gereformeerde kerk in Appingedam goed begeleid. Soms heb ik steun aan mijn geloof. Deze week kreeg ik Psalm 27 vers 14 van de BasisBijbel via een app op mijn telefoon. „Vertrouw op de Heer. Houd moed en Hij zal je weer hoop geven. Ja, verwacht hulp van de Heer.”