Nederland moet ervan overtuigd worden dat abortus een onschuldige en veilige ingreep zonder gevolgen is. De overheid en de media zijn met man en macht bezig om dat er bij iedereen in te hameren. Minister Schippers (VVD) stelt in een Kamerbrief dat abortus geen schadelijke gevolgen heeft voor de psychische gezondheid van de vrouw. Minister Ploumen (PvdA) richtte zelfs een speciaal abortusfonds op om veilige abortussen wereldwijd te promoten, omdat president Trump daarvoor de geldkraan dichtdraaide. De NOS laat in de verslaglegging hierover alleen een vrouw aan het woord die positief is over haar abortus.

Afgelopen week vond de Huishoudbeurs in combinatie met de Negen Maanden Beurs plaats in Amsterdam. De bezoekers van deze beurs vormen een afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Vanuit allerlei achtergrond trekken de bezoekers hier naartoe: kerkelijk en onkerkelijk. Uitgezonderd de zondag was de stichting Schreeuw om Leven er elke dag met acht personen aanwezig. Aan de hand van een enquête werden er gesprekken gevoerd met de bezoekers. De kennis over abortus werd gepeild met vragen zoals: „Wanneer begint het hartje te kloppen?” en „Tot wanneer mag je in Nederland een abortus doen?” Opmerkelijk was dat driekwart van de ondervraagden twaalf weken noemde als abortustermijn en slechts weinigen wisten dat eenentwintig dagen na de bevruchting de hartslag begint.

Ook werd de vraag gesteld of men iemand kende met een abortuservaring. Het was vooral deze vraag die veel losmaakte onder de bezoekers.

Ik denk aan de twee jonge vrouwen die staan te kijken bij de modellen van de ontwikkeling van een kind gedurende de zwangerschap. Ze vertellen dat hun vriendin van negentien nu zes maanden zwanger is, maar eerder al een abortus heeft gehad. Haar vriend had haar daartoe gedwongen: de keuze was tussen het kind en hem. Ze koos destijds voor haar relatie. Nu is ze weer zwanger en de vriend stelde haar opnieuw voor dezelfde keus. Deze keer koos ze voor haar kindje. Gelijk is haar vriend uit beeld. Maar van de zwangerschap kan ze niet genieten, en ook voelt ze zich schuldig ten opzichte van haar eerste kindje. Haar studie heeft ze afgebroken en spulletjes worden bij elkaar gesprokkeld. We vertellen de zussen dat we kunnen helpen met het inrichten van de babykamer met tweedehands spullen en adviseren om contact op te nemen voor begeleiding en verwerking. Ontroerd verlaten ze de stand.

Een collega zit tijdens de lunch alleen aan een tafeltje als een moeder en dochter vragen of ze erbij mogen komen zitten. Een gesprek ontstaat en de moeder vertelt dat ze atheïst is én tegen abortus. Ze verbleef als student een tijdje in het buitenland en raakte ondanks pilgebruik toch zwanger. In een abortuscentrum daar werd eerst een echo gemaakt en die lieten ze haar zien. Het bleek dat ze al elf weken zwanger was en ze zag armpjes en beentjes. De aborteur vroeg haar op de behandeltafel plaats te nemen voor de abortus, maar ze zei: „Nee, dat doe ik niet. Ik kan toch niet mijn eigen kind vermoorden.” Wijzend op haar dochter van veertien zegt ze: „Kijk, hier zit ze.”

Een vrouw van 53 jaar vertelt dat ze dertig jaar geleden een abortus heeft gehad, nu twee kinderen heeft maar er altijd drie telt. Ze mist haar kindje en heeft spijt.

Een andere vrouw vertelt over haar twintigwekenecho. Haar kindje was zwaar gehandicapt, zo werd haar verteld. Haar werd dringend een abortus geadviseerd. Ze deed het niet en na negen maanden werd er een kerngezond kindje geboren.

Aangrijpende verhalen van spijt, pijn, schuld, dwang en verdriet. Wat had ik graag minister Ploumen een dag op onze stand gehad, zodat ze zelf had kunnen horen dat veilige abortussen niet bestaan. Dat er altijd een mens sterft en dat vele vrouwen beschadigd worden. Wat had ik graag minister Schippers een dag op de stand gehad, zodat ze zelf met de vrouwen had kunnen spreken over de littekens van een abortus. Wat had ik graag de NOS een dag op de stand gehad, om te laten ervaren dat bijna niemand blij was met een abortus. En dat niet alleen christenen tegen abortus zijn, maar dat ook veel atheïsten abortus afwijzen.

Het wordt tijd dat de kennis over abortus eerlijk wordt gedeeld, dat de waarheid wordt verteld en dat er oog komt voor de nood achter de vraag naar een abortus.

De auteur is directeur van stichting Schreeuw om Leven.