Terwijl de gruwelijke aanslagen van moslimextremisten in Berlijn, Nice, Brussel en Parijs nog naklinken, is er nu dus ook geweld tégen moslims. Met als gevolg dat ook in Nederland moskeebesturen discussiëren over de veiligheid van bezoekers. Hoe voorkom je dat een gebedshuis een vesting wordt als je de veiligheid van bezoekers wilt kunnen garanderen? Een aantal moskeeën heeft inmiddels besloten de deuren letterlijk op slot te doen tijdens gebedstijden.

In Europa zijn we –helaas– al decennialang gewend aan geweld tegen Joden. Wie in Amsterdam een synagoge wil binnengaan, wordt uitgebreid gecheckt. Bij Joodse scholen staat permanent een post van de politie en lopen er bij de ingangen zwaarbewapende beveiligers. Een Jood die als Jood herkenbaar is, is in Europa ook ruim 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog zijn leven niet zeker. Een gruwelijke werkelijkheid, die we niet zelden te gemakkelijk als feit accepteren.

De aanslag op een moskee in Canada maakt duidelijk dat antireligieus geweld zich uiteindelijk niet tot een bepaalde godsdienst beperkt. Het wil zich altijd uitbreiden. Geweld kenmerkt zich door grenzeloosheid. Dat hoort bij geweld. En dat maakt het ook zo ongelooflijk moeilijk het te bestrijden.

Geweld tegen wie dan ook is nooit goed te praten. Door niemand. Te laat en te weinig hebben christenen in het verleden het duivelse karakter van het antisemitisme doorzien. En nog steeds is er niet zelden een blinde vlek als het gaat om de haat tegen Joden.

Nu moslims –letterlijk– onder vuur liggen, is het meer dan ooit zaak, ook voor christenen, solidair en alert te zijn. Hoezeer christenen de islam als godsdienst inhoudelijk ook bestrijden moeten, geweld eist een radicale veroordeling. Geweld tegen de ene godsdienstige stroming is niet erger of minder erg dan tegen de andere. Hoe het geweld tegen religieuzen verbaal ook gemotiveerd wordt, de diepste motivatie is en blijft altijd de dood. Andersdenkenden moeten weg. En als dat niet met woorden kan worden bereikt, dan maar met het geweer. Of het nu Joden, moslims of christenen zijn.

Het geweld in Canada is daarom ook een signaal voor christenen wereldwijd. De christelijke kerk is, als het goed is, tot in haar wortels een gemeenschap van de open deur. De christelijke gemeente is een verwelkomende gemeenschap.

Of zoals een predikant het onlangs zei: Het is haar taak om tegen eenieder die er op haar pad komt te zeggen: „Loop maar met ons mee, wij gaan de goede kant op.”

Veiligheidsmaatregelen mogen dit open karakter niet tenietdoen. Maar evenmin mag naïviteit ertoe leiden dat kerken een gemakkelijk doelwit zijn. Daar een goede weg in vinden kan alleen in afhankelijkheid van Jezus Christus. Hij heeft immers gezegd dat de wereld –óók de gewelddadige wereld– door Hem is overwonnen.