Alleen een tweestatenoplossing biedt soelaas voor het slepende conflict, was de boodschap van de verklaring. En Israël en de Palestijnen moeten geen eenzijdige stappen nemen, want die zijn per definitie schadelijk voor het vredesproces.

Het is natuurlijk prima dat landen zich zorgen maken over de toestand in de wereld. En al helemaal als het gaat om een van de langstlopende conflicten van de moderne tijd. Maar een top door laten gaan die al bij voorbaat door Israël als „in elkaar geflanst” werd bestempeld, is toch enigszins zinloos.

Even zinloos was het dat de Palestijnse leider Mahmud Abbas weliswaar had verklaard dat hij achter de top stond, maar niet aanwezig was. Hij zal later door de Franse president Hollande worden bijgepraat. Dat nieuws had hij dus ook in Parijs uit de eerste hand kunnen horen.

Even terug naar de slotverklaring. Een tweestatenoplossing als enige oplossing voor het conflict. Dat is niets nieuws. Want sinds de Osloakkoorden van 1993 is dat het terugkerende mantra. Bijna een kwarteeuw later heeft dit mantra alleen nog niets opgeleverd. Integendeel.

En dan die eenzijdige stappen die zo schadelijk zouden zijn voor het vredesproces. Daarbij wordt natuurlijk vooral gedoeld op de Israëlische nederzettingenpolitiek. Dat bleek recent nog toen de VN-Veiligheidsraad een resolutie aannam waarin de bouw van Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever scherp werd veroordeeld. De zoveelste anti-Israëlresolutie.

Maar waar waren deze zeventig landen (en de rest van de wereld) toen de Palestijnse Autoriteit lidmaatschap aanvroeg bij diverse geledingen van de VN? Voor een staat die nog niet eens bestaat. Alsof dat geen eenzijdige stappen zijn die ernstig schadelijk voor het vredesproces zijn.

De uitkomst van de top in Parijs was voorspelbaar. Dat is een trieste conclusie. Want het betekent dat een oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict nog even ver weg is altijd.

Het is de vraag wat de volgende stap in het proces zal zijn. Veel zal afhangen van het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten onder president Donald Trump. Dat moet vanaf zijn inauguratie, aanstaande vrijdag, gestalte gaan krijgen. Amerikaanse steun voor een vredesplan is onontbeerlijk.

Met zijn voornemen om de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen heeft Trump aangegeven dat Israël hem zeker niet onberoerd laat. Tegelijkertijd heeft hij herhaaldelijk gezegd dat hij vooral een isolationistische politiek voorstaat: Amerika eerst en niet al te veel bemoeienis met de rest van de wereld. Daar zal een nieuwe vredes top in Parijs niet zo bar veel aan veranderen.