Je hoeft Rosalie Swart niet te vertellen wat het verschil is tussen een aanklager en een rechter. De vwo-scholiere weet aardig hoe de hazen lopen in de wereld van het recht.

Als officieel geïnstalleerde rechtspraakreporter geeft ze jongeren een kijkje in de keuken van het recht. Op haar Facebookpagina schrijft ze over rechtszaken en legt ze beweegredenen van rechters uit. „De rechtspraak komt nogal eens negatief in het nieuws. Ik probeer uitleg te geven en geef aan dat rechters niet zomaar wat uit hun mouw schudden.”

Toch neemt ze het niet per se altijd op voor de magistraten. „Soms ben ik kritisch over een vonnis. Zo reed een man met 100 kilometer per uur een meisje aan. Ze was op slag dood. Op die plek was maar 50 kilometer per uur toegestaan. Ik vond het bizar dat de man, die nota bene rijinstructeur wilde worden, in eerste instantie door de rechtbank geen celstraf kreeg opgelegd. In hoger beroep gebeurde dat wel. Ook kreeg de man toen een ontzegging van de rijbevoegdheid.”

In haar verslagen probeert de scholiere aan te sluiten bij de taal van jongeren. „Ik moet oppassen om niet te moeilijke woorden te gebruiken. Mijn leeftijdsgenoten weten bijvoorbeeld vaak het verschil niet tussen de rechtbank en het gerechtshof.”

Geregeld maakt Swart vlogs: videootjes bij een rechtbank waarop ze zelf is te zien. „Zo heb ik bijvoorbeeld een vlog gemaakt waarop je mij bij de Bunker ziet in Amsterdam, een extra beveiligde rechtbank. Dat gebouw ziet eruit als een kraakpand.”

Interessant vond de Rotterdamse scholiere de rechtszaak tegen Feyenoordsupporters die zich hadden misdragen in Rome. „De politie kon de relschoppers oppakken dankzij filmpjes van mensen die in de buurt waren. De politie in Rome en in Nederland werkten samen. Verdachten zijn erg geschrokken dat ze zijn opgepakt.”

Als rechtspraakreporter heeft Swart voorrechten. Zo mocht ze een kijkje nemen in het cellencomplex bij de Haagse rechtbank. „De cellen zien er kaal uit. Mensen zitten daar een paar uur, in afwachting van hun rechtszaak. Ze hebben maar één keuze: wel of geen muziekje in hun cel. Veel meer dan voor zich uitstaren kunnen ze niet. Ik vond het ook opmerkelijk dat er in dat complex een kindercel is. Ook die is kaal, al kunnen kinderen er wel tv kijken.”