Van een Amerikaanse prediker hoorden ze een aantal jaren geleden voor het eerst over thuisonderwijs, zeggen Andreas (33) en Katharine (35) in een interview via Skype. Andreas: „We hebben de verantwoordelijkheid gekregen voor de zielen van onze zoons. Daar heeft onze keuze voor thuisonderwijs sterk mee te maken. We zijn tot de overtuiging gekomen dat God dit van ons vraagt.”

Andreas en Katharine ontdekten dat de Nederlandse wet- en regelgeving weinig ruimte biedt voor thuisonderwijs. „We konden voor de rechter worden gedaagd en hoorden dat de uitspraak nooit zeker is. We wilden als christenen een goed getuigenis geven en de Nederlandse wet gehoorzamen”, zegt Andreas. Gaandeweg rees bij het stel de vraag: Moeten we niet naar een ander land verhuizen?

Katharine: „Omdat er in Nederland weinig thuisonderwijs wordt gegeven, is het een eenzame weg. Dat moet je willen voor je kinderen.” In Engeland krijgen meer dan 50.000 kinderen thuis les. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd waar hun zoons aan deel kunnen nemen, zegt ze.

Keerpunt

De wens om de jongens zelf te onderwijzen, heeft te maken met hun bekering zo’n vijf jaar geleden, vertelt het echtpaar. Katharine: „Ik ben opgegroeid in een gezin met negen kinderen in Middelharnis dat lid was van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Ik kom dus uit een reformatorisch nest.” Rond haar twintigste besluit ze naar een evangelische gemeente te gaan.

Andreas bezoekt als kind „eens in de paar weken” een gereformeerde kerk. Aan het begin van zijn tienerjaren komt zijn moeder tot bekering. „Rond mijn zeventiende kwam ik tot de slotsom dat Jezus bestond en sloot ik me aan bij een evangelische gemeente.”

Ze leren elkaar kennen op Opwekking, de jaarlijkse evangelische Pinksterconferentie, trouwen en krijgen twee zoons: Luca (bijna 8) en Sem (5).

De periode rond de geboorte van Sem vormt een keerpunt in hun beider geestelijk leven. Katharine: „Tijdens de zwangerschap van Sem voelde ik een leegte. Als christen had mijn leven moeten veranderen, maar ik was dezelfde gebleven. Ik ging twijfelen over mijn behoud. Op de Bijbelschool van Heart Cry die we in die tijd bezochten, kwamen wet en genade samen. Het verlangen groeide om Gods wil te doen. We zijn daar samen over gaan nadenken.”

Andreas: „Rond de geboorte van Sem ging het maatschappelijk gezien goed met ons, maar vanbinnen was ik leeg, zwaarmoedig en angstig. Ik kwam voor de vraag te staan: Of God bestaat en er is iets mis in mijn leven. Of God bestaat niet en dan moet ik ermee stoppen. Na een aantal maanden werd mij overduidelijk dát Hij bestaat, dat het waar is wat in de Bijbel staat. Maar daarmee moest ik ook de conclusie trekken: Dan zit er iets mis in mijn leven. In de Bergrede zegt Jezus immers: Aan de vruchten kent men de boom.”

Overgang

Een jaar in België wonen vormde een overgangsperiode. „De switch van school naar thuisonderwijs heeft grote gevolgen voor het gezinsleven. Je wordt op jezelf en op God teruggeworpen”, zegt Andreas. „In die tijd hebben we ontdekt hoe belangrijk een Bijbelgetrouwe gemeente is. In Manchester hebben we die gevonden.”

De onderwijstaken rusten voor het grootste deel op Katharine. Andreas helpt met de planning en geeft wiskunde, geschiedenis en aardrijkskunde. Katharine: „Ik kan op Andreas leunen. Hij is het hoofd van ons gezin en daarmee eindverantwoordelijk.”

Andreas’ werk in businessdevelopment is goed vanuit Engeland doen. „Ik reis een aantal keren per jaar naar Nederland. Veel contact verloopt via e-mail en videogesprekken.”

Dit is het zesde deel van een serie interviews over ingrijpende of opvallende veranderingen in het leven van mensen in het afgelopen jaar.