Steeds meer mannen worden op oudere leeftijd vader, meldde het CBS deze week. Peter Sneep (54) trouwde in 2007 met de 19 jaar jongere Petra Noordhuis. In 2012 kregen ze hun eerste kind: Anna. Twee jaar later werd hun zoon Manuel geboren. „Op de verjaardag van mijn broer spelen mijn kinderen met zijn kleinkinderen.”

Ik kom uit een gezin van zeven en was de jongste thuis. Mijn vader was 38 jaar toen ik werd geboren, mijn moeder een jaar ouder. Als ik opgehaald werd van school en muziekles, hoorde ik soms: „Is dat je oma?” Veel klasgenoten hadden jongere ouders, maar als kind heb je daar geen oog voor. Aan Anna vraag ik weleens: „Vind jij papa oud?” Of: „Wie is ouder: papa of mama?” „Ik vind jullie allebei niet oud”, zegt ze dan.

Mijn ouders deden veel leuke dingen met ons. Vaak speelden we spelletjes als dammen, memory en mens-erger-je-niet. Mijn moeder was een echte sjoelfanaat. Zondagmiddag wandelde ik vaak met mijn ouders door Rotterdam, de stad waar ik opgroeide.

Op mijn 24e was ik klaar met mijn opleiding aan de pedagogische academie in Zwolle. Ik ging aan de slag bij het Nederlands Dagblad en verhuisde naar Amersfoort. Veel vrienden trouwden en kregen kinderen. Zelf kreeg ik geen relatie, was daar niet aan toe. Hoewel ik me echt weleens eenzaam voelde, genoot ik te veel van mijn vrijheid.

Als vrijgezelle man kookte ik niet graag voor mezelf. Jarenlang at ik minstens twee keer per week buiten de deur. Ik scrolde dan door de contactenlijst van mijn telefoon en sprak bij voorkeur met iemand af die ik al even niet meer had gezien. In 2002 stuitte ik op de naam Petra Noordhuis, iemand die bij onze krant had stage gelopen. Het leek me leuk haar weer eens te spreken en zo zaten we een avond voor Kerst tegenover elkaar in een Italiaans restaurant.

Met Petra hield ik contact. In de maanden daarop kregen we verkering. Ik vond het leuk, maar ook heel erg wennen. Zeker gezien het leeftijdsverschil van negentien jaar. We hebben dan ook de tijd genomen om elkaar goed te leren kennen. In 2007 trouwden we.

Ik hoopte dat we na onze trouwdag snel kinderen zouden krijgen. Naar de mens gesproken kun je er dan, gelet op mijn leeftijd, langer van genieten. Mijn vader was al de tachtig gepasseerd toen wij trouwden. „Is Petra al zwanger?” vroeg hij mij enkele keren hoopvol. Helaas moest ik hem telkens teleurstellen.

Mijn vader overleed in 2009, mijn moeder een jaar later. Ze maakten dus niet meer mee dat Petra in verwachting raakte. Ik was beduusd toen het zo ver was, maar ook heel blij. Je hoort dan eigenlijk drie maanden te wachten voordat je het tegen anderen zegt, maar dat was voor mij onmogelijk. Het leek me ook zo leuk! Heel ontroerend vond ik de geboorte van Anna. Toen ik haar voor het eerst vasthield, moest ik huilen: ik had een kind in mijn handen van wie ik de vader was. Een geboorte is zoiets bijzonders. Het enige wat ik op dat moment kon uitbrengen was: dit is een heel groot wonder van God. Dat schreven we vervolgens op het geboortekaartje.

De gebroken nachten die volgden waren voor ons allebei zwaar, maar ik kon er het minst goed tegen. Dat kwam niet zozeer door mijn leeftijd. Ik kon na een nachtelijke onderbreking gewoon moeilijk weer in slaap komen. Ik heb toen wel geleerd om overdag mijn rust te pakken. Al snel ontdekten we dat het voor ons allemaal beter was dat Anna voorlopig gewoon bij ons in bed sliep, zodat we er ’s nachts niet uit hoefden als ze bij Petra wilde drinken.

NU

Bijna al mijn broers en zussen hebben kinderen. Bij de meesten zijn ze ook al bijna allemaal het huis uit. De oudsten zijn zelfs al opa en oma. Dat is weleens apart. Op de verjaardag van een broer spelen mijn kinderen met zijn kleinkinderen. Leeftijdsgenoten zitten ook in die fase. Afgelopen zomer postte een dochter van vrienden een oude foto van haar ouders met haar broers en zus op Facebook. Vroeger gingen we met z’n zessen op vakantie, schreef ze. „Maar nu gaan papa en mama alleen.” Bij ons duurt het nog wel even voordat Manuel zoiets op internet zet.

Een voordeel van op latere leeftijd vader worden, is dat je meer financiële armslag hebt. Ik zie veel jonge gezinnen waarbij man en vrouw zich de benen uit het lijf rennen om een vast contract te krijgen. Ze moeten wel, om aan hun betalingsverplichtingen te kunnen voldoen. Hun leven is veel hectischer dan het onze. Wij wonen inmiddels hypotheekvrij, hoeven niet veel te werken. Allebei zorgen we twee dagen voor de kinderen en een dag in de week gaan ze naar opa en oma. Als ik dertig jaar geleden vader was geworden, had ik mijn kinderen waarschijnlijk veel minder gezien dan nu. Ook had ik waarschijnlijk niet zo veel tijd om leuke dingen met ze te doen.

Anna vindt het denk ik fijn dat ze een oudere vader heeft. Ik weet veel verhalen van vroeger. Mijn dochter is daar dol op. Ze wil alles over mijn ouders weten. Soms pakt Anna hun foto en wil ze naar het graf van opa en oma. Dat wakkert weliswaar bij mij het gemis aan, maar tegelijk ben ik blij dat ze die verbondenheid met het voorgeslacht ervaart.

STRAKS

Op mijn trouwdag feliciteerde een echtpaar mij dat net vijftig jaar was getrouwd. „Hoe oud zal jij zijn als jij zo lang met Petra samen bent?” vroeg de man. Als de Heer mij tijd van leven geeft, ben ik dan 94, en ga ik veel van mijn kinderen meemaken. Als sterfelijk mens heb ik daar echter niets over te zeggen. Vlak nadat Petra zwanger was van Anna, werd bij mij longziekte COPD gediagnosticeerd. Hoewel deze ziekte bij mij tot nu toe redelijk goed onder controle is te houden, kan het ook zomaar gebeuren dat ik ineens hard achteruitga. Dan word ik niet in goede gezondheid oud of overlijd ik als de kinderen nog jong zijn. Een goede remedie is veel bewegen. Daartoe nodigen kinderen gelukkig uit.