Pechtold sr. leed aan het eind van zijn leven aan de ziekte van Kahler. Elke keer als hij voor een kuur in het ziekenhuis was geweest, kwam hij nog weer sterker vermagerd thuis. Maar hij bleef optimistisch en levenslustig. „Toen hij het met rechts niet meer kon, leerde hij met links schrijven. En toen hij dat niet meer kon, met zijn mond”, schrijft de D66-leider in zijn boek.

Tot hij uiteindelijk niet meer door wilde leven. „Na zes jaar vechten was het genoeg. Het was 1999 en ik was 34 jaar. Ik ben de dag van zijn

overlijden naar mijn ouderlijk huis gegaan. We hebben de dag samen, als gezin, doorgebracht en ik zat ernaast toen hij ’s avonds om zes uur euthanasie kreeg. Ik heb z’n laatste sigaar voor hem aangestoken, het stompje heb ik bewaard.”

De zeer persoonlijke beschrijving van het levenseinde van zijn vader is typerend voor dit schrijfproduct van Pechtold. Zijn boek verbindt –zoals veel politici heden ten dage doen– het persoonlijke met het politieke. Want ook als politicus wil de D66-leider een op de toekomst gerichte optimist zijn. Dat bepaalt meteen ook de politieke stroming tégen welke hij zich het sterkst keert: de PVV, door hem getypeerd als een het verleden verheerlijkende, door negativisme gekenmerkte beweging.

Drie mensen vormden voor Pechtold in zijn leven een belangrijke inspiratiebron: behalve zijn vader ook oud-D66-leider Van Mierlo en schrijver Jan Wolkers. Van Mierlo noemt hij „een charismatisch staatsman met een consequente analyse van zijn tijd”; Jan Wolkers „een homo universalis die kon schrijven, dichten, schilderen, beeldhouwen, tuinieren en koken”, iemand die „altijd zichzelf was” en „extreem eigenzinnig”. Hij ging diverse malen bij de schrijver, woonachtig op Texel, op bezoek. Net als over zijn vader en over Van Mierlo zegt Pechtold over Wolkers: „Ik identificeer mij met hun kritisch denken en liberale houding. Zo wil ik in het leven en in de politiek staan.”