Voor een christen uit het rijke Westen zou het geen vraag moeten zijn of hij zijn verkregen rijkdom zal delen, maar vooral waar, hoe en wanneer. De vraag wanneer is eenvoudig: doe nu wat je hand vindt om te doen. Vaak blijven de vragen naar het waar en hoe onbeantwoord en blijft het delen daarmee onvoltooid. Voor christenen die zoeken naar de gerechtigheid van het Koninkrijk (Matth. 6:33) dient zich momenteel echter een antwoord aan op die vragen.

Een christen kan geven of lenen. Geven doe je aan hulpbehoevenden die zichzelf niet kunnen redden: zieken, wezen en ontheemden. Lenen doe je aan gezonde mensen die tijdelijk steun nodig hebben om weer een eigen bestaan op te bouwen. Je helpt hen door kennis en productiemiddelen ter beschikking te stellen. Geen vis, maar een hengel op afbetaling. Je waardeert en stimuleert hun capaciteiten en laat zien dat je hun een lening toevertrouwt.

Onze Schepper gaf ons de opdracht de hele wereld te beschouwen als ons werkterrein. Overal kunnen we bijdragen aan het bouwen en bewaren van de aarde, in voedselproductie en gezondheidszorg. En overal en bij iedereen is de verkondiging van de blijde boodschap van het Koninkrijk van God heilzaam.

In het Midden-Oosten spelen zich drama’s af die ook ons pijnlijk raken. De onbeheerste toestroom van moslimextremisten en (economische) vluchtelingen maakt ons onzeker. De rationaliteit van dichte grenzen wedijvert met de emotionaliteit van beelden van kindertranen bij die dichte grenzen. Afgeschreven gevangenissen, lege kerken, sporthallen en heropende asielzoekerscentra achten we geschikte plekken om de vluchtelingen dan toch maar op te vangen. We organiseren een feestje of we nodigen vluchtelingen uit om eens te komen eten. Je moet toch wat.

Mooi. Maar lijkt het niet op dweilen met de kraan open? Is het niet beter om een oplossing te zoeken voor de achterliggende nood? Laten we deze ontheemden helpen met een daadwerkelijke oplossing. Die oplossing ligt niet in Nederland, maar in de landen van herkomst. In Nederland is immers sprake van een ander klimaat, een andere volksaard en een andere cultuur. Met alle wederzijdse problemen van dien. Te ver gezocht.

Ik doe een voorstel voor een aanpak aan de bron: laten tien christelijke gemeenten elk tien ervaren mensen uitzenden op kosten van hun gemeente, zodat we een team van honderd vakmensen hebben: boeren, tuinders, medici, rechterhanden en regelneven. Deze honderd mensen tekenen ervoor om ten minste drie jaar in Syrië te werken en daarna te zorgen voor een opvolger.

Samen met de Nederlandse regering vragen wij een stuk grond van 3 vierkante kilometer aan in het Syrische grensgebied met Turkije. Op die plek bouwen we drie identieke dorpen, elk bestaande uit 200 huizen, een dorpshuis, een school, een medisch centrum, een VN-post, een kassencomplex en een koeien- en kippenstal.

Vervolgens vragen we 500 Syrische gezinnen terug te keren uit Nederland en in dit vredesdorp eigenhandig een nieuw bestaan op te bouwen, geholpen met een lening. Schouder aan schouder gaan we aan de slag om commercieel groenten te verbouwen en melk en vlees te produceren. Als na een jaar de inwoners de slag te pakken hebben, gaat een tweede groep Nederlanders beginnen aan het volgende dorp. Binnen afzienbare tijd kunnen zo alle ontheemde Syriërs weer terug. We bieden hun een veel passender toekomst daar dan ze ooit in Nederland hadden kunnen vinden.

U hebt helemaal gelijk: tegen deze aanpak kun je honderd bezwaren inbrengen. Als Syriërs ter plekke echter met de Nederlanders samenwerken, heb je genoeg inventiviteit en daadkracht om voor negentig van de bezwaren een passende oplossing te vinden. En met de overige tien gaan we leren leven. Bid en werk, en verwacht vrucht.

Is succes verzekerd? Nee, in deze gebroken wereld niet. En daar zeker niet. Maar waarom niet gewoon doen? Het is immers de roeping van christenen om als naaste je medemens te helpen? Te duur? Reken even uit wat de opvang van vluchtelingen in Nederland kost en vraag de Nederlandse overheid om een tiende van dat bedrag.

Gevaarlijk? Ja, het leven is levensgevaarlijk. Fietsen en skiën ook. Wel eerst neerzitten en de kosten overrekenen. Te veel gevraagd? Voor een christen niet. Er worden naasten gevraagd, Samaritanen. Samaritanen die ver van huis mensen helpen; mensen aan wie anderen aan voorbijlopen.

Er moet nu werkelijk iets gebeuren! Dag in dag uit neemt het aantal slachtoffers in het Midden-Oosten toe. Laat de wereld weten dat christen-zijn geen titel is, maar een leven. Het is tijd dat wij laten zien dat we geen religie volgen, maar Christus. Dat we navolgers zijn van Immanuel, Die Zijn leven gaf om ook Syriërs te redden.

De auteur heeft een agrarisch bedrijf in Ethiopië.