In vakkringen genoot Terruwe bekendheid door de ontwikkeling van het begrip frustatieneurose. Zij geldt als grondlegster van de zogeheten bevestigingsleer.

Terruwe heeft geprobeerd een wetenschappelijke brug te slaan tussen de rooms-katholieke geloofs- en zedenleer en de verdringingstheorieën van Freud, die de kerk had afgewezen. In 1949 verscheen haar proefschrift ”De neurose in het licht der rationele psychologie”, waarin zij de leer van Freud over de neurosen als uitgangspunt nam.

Het Heilig Officie, tegenwoordig de congregatie voor de geloofsleer, stelde in 1949 een onderzoek in naar de rechtzinnigheid in leer en praktijk van Terruwe en die van haar leermeester prof. dr. W. Duynstee, lid van de religieuze orde der redemptoristen. Het Heilig Officie stuurde zijn consultor (deskundige), de jezuïet S. Tromp, naar Nederland om een onderzoek in te stellen. De jezuïeten waren de grootste tegenstanders van Duynstee en Terruwe. Het resultaat was dat Rome Terruwes aanpak en opvattingen in 1956 veroordeelde. Duynstee werd naar Rome verbannen.

In 1965 werd Terruwe na interventie van kardinaal Alfrink, de toenmalige aartsbisschop van Utrecht, volledig en publiekelijk gerehabiliteerd.

Sinds het einde van de jaren zestig ging Terruwe met haar bevestigingsleer de wereld in. Zo opende zij in 1974 in de Amerikaanse staat Massachusetts een ”house of affirmation”. In 1985 kwam in Deurne een Terruwe-centrum tot stand. De zenuwarts heeft haar opvattingen in ongeveer vijftien boeken beschreven. Een aantal daarvan is in het Engels, Duits, Frans en Italiaans vertaald.