Ds. H. H. Klomp: Als ik bad, gingen de petten af

Zondag houdt ds. Klomp in zijn woonplaats een gedachtenispreek, zoals hij het zelf noemt. „Ik ben dankbaar voor wat de Heere ons in die veertig jaren gegeven heeft. Dus ik haal wel wat herinneringen op. Niet al te veel, hoor. Een dienstknecht moet wegschuilen achter het Woord van zijn Zender. Zo wil ik die terugblikpreek invullen.”

De predikant doelt onder meer op de herinneringen aan de gemeenten die hij eerder diende: het Friese Zwaagwesteinde en het Veluwse Nunspeet. „We hadden een druk gezin met zes kinderen. En dan komt ook de gemeente aan huis.” In Nunspeet liepen sommige mensen „gewoon” achterom – tot genoegen van het predikantsechtpaar.

„Het is bijzonder dat je het veertig jaar hebt mogen volhouden en dat gemeenteleden je hebben verdragen in je tekorten.”

Want zwaar ís het soms, vindt hij. „Omdat het om het eeuwig heil van je mensen gaat. De verantwoordelijkheid voor hen die nog onbekeerd zijn, kan zwaar drukken. Al kan ik dat heel goed aan de Heere overgeven. Uiteindelijk hoef ik mensen niet te bekeren. Dat geeft bevrijding.”

Vakantie

Volgend voorjaar wacht het emeritaat. Ds. Klomp is nu 67 jaar. Hij ziet er echter nog niet naar uit om te stoppen. „Het werk ligt me erg. Bovendien, als je geroepen bent voor het leven, blijft die roeping bestaan. Toch is het goed. Je bent niet onmisbaar. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het werk in de gemeente vaak voor het huwelijk en voor de kinderen en kleinkinderen is gegaan.” Het kwam wel voor, zegt zijn vrouw, dat een vakantie op het laatste moment niet door kon gaan. Dan zat alle bagage in en op de auto en dan kwam iemand vertellen dat er een gemeentelid was overleden. Ds. Klomp: „Ja, dan ga je erheen. Daar sta ik ook achter. Je kunt op zo’n moment niet zakelijk redeneren. Je hebt als pastor een band met de gemeenteleden opgebouwd.” Zij: „Dan gingen we gewoon een dag later op vakantie.”

Het gemeentewerk zal hij naar eigen zeggen nog het meest gaan missen, de catechese en het pastoraat. Markante mensen ontmoette hij. Zoals in Nunspeet, waar drie vrijgezelle boeren een ouderwetse boerderij bewoonden. Een gesprek werd gevoerd aan de keukentafel, in de buurt van het granieten aanrecht met de gordijntjes ervoor. „De petten bleven op en veel spreken deden ze niet. Maar zodra ik begon met Bijbellezen en bidden, gingen de petten af.”

Als kleine jongen verhuisde Herre Hendrik Klomp van het Friese Franeker naar Apeldoorn. Hij draagt dezelfde naam als zijn opa, die in Franeker samen met enkele anderen de christelijke gereformeerde kerk (cgk) institueerde. „Mijn voorgeslacht behoorde tot de kerk uit de Afscheiding, maar wilde niet met Kuyper mee naar de synodaal gereformeerden vanwege de veronderstelde wedergeboorte. Later is er een christelijke gereformeerde kerk gebouwd aan de Zuiderkade in Franeker.”

De fronten van toen zijn ook de fronten van nu, bemerkt ds. Klomp. „De CGK staan voor de Bijbels-evenwichtige prediking van ellende, verlossing en dankbaarheid. Prediking ook die onderscheid maakt tussen gelovigen en ongelovigen in de gemeente. Als je denkt dat iedereen er is, breng je geen boodschap van bekering meer vanaf de preekstoel. Dan vertel je alleen dat we goed moeten leven. Maar daar is hartveranderende genade voor nodig. De kracht van de opleiding in Apeldoorn is dat ze ons hebben leren luisteren naar het geheel van de Bijbel.”

‘Apeldoorn’ heeft op dit moment vergevorderde plannen om samen met de vrijgemaakt gereformeerden en de Nederlands gereformeerden een Gereformeerde Theologische Universiteit (GTU) op te richten. De Veenendaalse predikant volgt het nieuws over de GTU met dubbele gevoelens. „De nood van de tijd noopt hiertoe, maar het liefst zou ik de eigen opleiding aan de Theologische Universiteit Apeldoorn handhaven omdat het een Bijbelgetrouwe en tegelijk wetenschappelijk verantwoorde opleiding is. In de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt is best wel wat aan de hand. Daarom zou het fijn zijn als de Gereformeerde Bond rond de GTU een stem in het kapittel houdt.”

Transgenders

Vanaf het moment dat ds. Klomp in zijn eerste gemeente met genderdysforie in aanraking kwam, hebben transgenders die worstelen met hun identiteit een speciaal plekje in zijn hart. Sinds 1984 maakt hij deel uit van de Christelijke Werkgroep Transseksualiteit, vanaf 2000 als voorzitter. „Omdat de nood van zulke mensen groot is. Ik heb het dan vooral over transgenders uit het behoudende deel van de gereformeerde gezindte. Deze gezindte loopt altijd een beetje achter op de samenleving, en daardoor zie je dat nu pas het getob met genderdysforie naar boven komt.

Er ontstaat meer openheid, en dat waardeer ik positief. Ik ben niet voor een geslachtsveranderende operatie. Maar voor identiteitsvragen moet wel een plaats zijn in de gemeente, zodat transgenders met de genade van God dat wat zij meemaken kunnen verwerken, accepteren en dragen. Juist in de gemeente mogen we elkaar steunen. Hun een luisterend oor bieden, betekent al heel veel voor deze mensen. Hier ligt nog best wat huiswerk.”

----

Ds. H. H. Klomp Herre Hendrik Klomp werd geboren in 1949 in het Friese Franeker. Al jong verhuisde hij naar Apeldoorn, waar hij later theologie studeerde aan de Theologische Universiteit Apeldoorn. In 1976 deed hij intrede in de christelijke gereformeerde kerk van Zwaagwesteinde („een geestelijke gemeente”). Vanaf 1984 stond hij 21 jaar lang in Nunspeet („De mensen waren hier afhankelijk en trouw”), en in 2005 vertrok de predikant naar de Pniëlkerk in Veenendaal („een actieve gemeente”). Ds. Klomp werd zes keer afgevaardigd naar de generale synode. Ook maakt hij al tientallen jaren –onder meer als voorzitter– deel uit van de Christelijke Werkgroep Transseksualiteit.

----

Ds. H. H. Klomp: Als ik bad, gingen de petten af

Kerk & religie

RD.nl in uw mailbox?