Voorheen werkte ik in het Westland in het glastuinbedrijf van mijn vader. Je werkt dan dag in dag uit op hetzelfde terrein, een paar hectare groot. Dat vond ik saai worden. Als trucker kom je op allerlei plekken. Dat is het mooie en avontuurlijke van het vak.

Met een paar collega’s moesten we eens voor baggeraars uit Sliedrecht een baggermachine vervoeren naar een stuwmeer bij de Grossglockner, met 3798 meter de hoogste berg van Oostenrijk. Een mooie klus. Je rijdt in een prachtige omgeving. De onderdelen van de machine waren verdeeld over vijftien trucks. Je trekt met elkaar op, dat is gezellig.

Ik vind niet dat ik een eenzaam beroep heb. In chauffeurscafés ontmoet je andere mensen. Nadeel van mijn werk is dat ik veel van huis ben. Dus kan ik bijvoorbeeld vrijwel nooit meedoen met doordeweekse activiteiten in onze Nederlands gereformeerde kerk in Hardinxveld-Giessendam. Mijn vrouw Rinske en onze twee dochters van 9 en 12 weten niet beter. Soms gaat een van de meiden mee op een ritje.

Vanaf de zaak kunnen ze volgen waar ik rijd. Prima, ik heb niks te verbergen. Zo’n volgsysteem is handig. Als een klant naar Hardinxveld belt, kunnen ze daar zeggen hoe laat ik arriveer.

Soms heb ik met collega’s gesprekken over het geloof. Bijvoorbeeld als ze merken dat ik bid voor mijn eten. Ik probeer uit te leggen wat het geloof voor me betekent. Dat het draait om je relatie met Jezus.

Anderhalf jaar geleden moest ik overblijven in het Italiaanse Napels, samen met vijf andere truckers. Zondags zei ik geen zin te hebben om de hele dag bier te drinken en dat ik ging wandelen. Een van de chauffeurs, gangmaker van ons groepje, liep met me mee. We kregen een gesprek over het geloof. Aan de ene kant sprak die trucker over hypocriete kerkmensen: zondags zitten ze vooraan in de kerk, doordeweeks bedriegen ze de boel. Aan de andere kant zei hij het gevoel te hebben dat God ervoor zorgde dat hij een val met zijn truck van 10 meter in een ravijn overleefde. Toen we ons weer bij het groepje voegden, zette de man zijn stoere masker meteen weer op. Ik gaf hem een cd met toespraken van een christelijke mannenconferentie. Hij zei die cd zeker te gaan beluisteren. Ik heb niets meer van hem gehoord en ben benieuwd of ik die collega ooit weer ontmoet.”

Dit is het eerste deel in een serie over vrachtwagenchauffeurs uit christelijke kring.