Om het succes te vieren, nodigde de ambassadeur ons als internationale staf uit voor een cocktail op zijn residentie. Ik vond het een beetje onwerkelijk om de ontwikkelingen van zo dichtbij mee te maken.

Het deed me denken aan de tijd toen ik als middelbare scholier het nieuws volgde over de strijd van het ANC in Zuid-Afrika, de Poolse arbeidersbeweging Solidariteit in Polen en de situatie in Noord-Ierland met de IRA en UFF. Plotseling sta nu ik zelf heel dicht bij een vredesbespreking die je ongetwijfeld historisch kunt noemen.

Dat was een mooie avond in Kabul. Saillant detail is dat mijn collega Ben in Noord-Ierland is opgegroeid. Hij komt uit een protestantse familie en heeft natuurlijk ook zijn deel van het conflict meegekregen. Uniek dat hij nu in een ander deel van de wereld ook een bijdrage levert om een einde te maken aan het geweld.

Het is de bedoeling dat de vredesovereenkomst die is gesloten met Hekmatyar als voorbeeld dient voor de onderhandelingen met de taliban. De tijd zal leren of dit zo gaat werken. Inmiddels heeft een afsplitsing van de taliban al positief gereageerd. Aan de bereidheid van mijn collega’s en onze ambassadeur zal het niet liggen. Die avond komt een passage uit de Bergrede bij me op: „Zalig zijn de vreedzamen; want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.”

Ooit woonde ik een presentatie bij van de Brit Paddy Ashdown. Soldaat, diplomaat, politicus en voormalig hoge vertegenwoordiger in Bosnië. Over zijn ervaringen schreef hij het boek ”Zwaarden en ploegscharen”. In het voorwoord gebruikt Paddy ook deze Bijbeltekst, die me sindsdien is bijgebleven. Na de presentatie vroeg hij de aanwezigen naar onze ambitie. Toen besloot ik dat ik ook internationaal diplomaat wilde worden.

Op vrijdagmorgen ga ik naar het hoofdkwartier van de NAVO-missie Resolute Support. Halverwege de dag is er altijd een herdenking van de gevallenen. Een Turkse soldaat leest een passage uit de Koran voor. Daarna deze keer een Deense geestelijke die, hoe kan het het ook anders, een gedeelte uit diezelfde Bergrede voorleest. En zo is de cirkel weer rond.

De puzzelstukjes van de Bergrede, Paddy Ashdown en een Deense legerpredikant en een vredesovereenkomst in Afghanistan vallen op hun plaats. Dat is een heel inspirerende en motiverende ervaring.

Een paar uur later zou de vredesoverkomst op het presidentieel paleis ondertekend worden. Het verkeer in de stad is stilgelegd, dus het is maar goed dat ik geen afspraken buiten de deur heb. Er zit in zoiets altijd iets van een spanning: je weet nooit of er nu een aanslag komt. Typisch Kabul: elke dag anders.