Marc Post koerst met zijn biobakfiets door de Rotterdamse Sint-Mariastraat. Voorop een groene container, die na een rondgang van twee uur voor twee derde is gevuld. Op de zijkant van de groengeschilderde fietsbak een groet: „Hé aardappelschillen, jullie worden compost... Tot ziens!”

Veel groente-, fruit- en tuinafval (gft) in de Maasstad wordt helemaal geen compost. Het gaat in de vuilnisbak, want een groene of bruine kliko hebben de meeste stadsbewoners niet. Volle vuilniszakken kunnen ze kwijt in ondergrondse wijkcontainers. Papier en glas hebben daar al een aparte plaats. Gft-afval niet.

Om daar wat aan te doen, bedacht Rotterdam een plan in drievoud. Bewoners van laagbouw krijgen een gft-container. Projectleider Wouter Rikken lepelt de aantallen op: „In 2014 hebben we er 3000 uitgedeeld, vorig jaar 18.000, dit jaar ook 18.000. In 2017 gaan er nog 10.000 à 12.000 weg, in 2018 ook.”

Voor Rotterdammers die hoog wonen –en dat zijn er veel– is dat geen optie. Ze hebben geen tuin en ook geen andere plek waar ze de groene bak kwijt kunnen. Daar laat het ministerie van Infrastructuur en Milieu wetenschappelijk onderzoek op los. In Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Almere wordt uitgezocht hoe afvalscheiding bij hoogbouw mogelijk wordt.

Rotterdam wacht de uitkomsten daarvan niet af en doet in een deel van de wijk Het Oude Westen alvast een proef. Elke dinsdagmorgen en vrijdagmiddag rijdt Marc Post met zijn biobakfiets door de straten. Het laatste uur houdt hij halt bij het wijkcentrum. Zo krijgen 573 huishoudens de gelegenheid hun gft te dumpen. Deksel open, een zwierige zwaai, en drie biologisch afbreekbare zakken vol schillen en drab zwiepen naar binnen.

Die zakken deelt Post uit. De werknemer van Magis 010 –„een organisatie die mensen met afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk wil krijgen”– kent de wijk. „Ik breng hier reclame rond, en brieven van Gemeentewerken.” Vorige week ging hij voor het eerst gft ophalen. Gisteren gaf wethouder Eerdmans het officiële startsein voor de proef. Buurtbewoners kregen een brief in de bus. Dat helpt. „Ik heb nu meer opgehaald dan vorige week.”

De proef loopt drie maanden. „Als het nodig is, zetten we een grotere kliko in de bak”, zegt Rikken. „De opbrengst moet nog wel groter worden. We hopen dat de mond-tot-mondreclame zijn werk doet.”

Gescheiden inzamelen is goed voor het milieu: gft wordt gecomposteerd. Het bespaart Rotterdam ook geld, want de verwerking van biologisch afval is veel goedkoper dan die van ander vuil. En: „Er ligt hier veel voedsel op straat. Dat lokt ratten en ander gedierte. Na die drie maanden kijken we of dat is verminderd.” Bij succes wordt het ophalen voortgezet en komen er andere routes bij.

In elke straat houdt de biobakfietser een paar keer halt, klingelt zijn goudkleurige bel en wacht een minuut of tien. Hier een bakje, daar een zakje. Etensresten, schillen, graten, botjes en pindadoppen, het is allemaal welkom. „Het liefst in zakken.” Soms vol druipende drab. Niet iedereen gebruikt een zak: de gulste gever gisteren kieperde eenvoudigweg een emmer leeg in de kliko. Dat mag ook. De meeste geur blijft onder het deksel.

Het gewicht is geen probleem: Post (52) heeft een elektrische bakfiets. De Rotterdammer heeft de schillenboeren van vroeger niet meegemaakt. „Mijn ouders wel.” De schillenman verdiende een goede boterham. Het afval ging naar de varkens en de koeien.

Vijftien jaar geleden was er in deelgemeente Feijenoord een gft-ophaler actief. Maar dat project was geen lang leven beschoren. Er waren problemen met de arboregels van een composteringsbedrijf. En Sue-Laika, de schimmel van de schillenboer, durfde de wijk niet meer in nadat hij –na twee weken al– was aangevallen door een hond. De schillenman liet zijn paard thuis en haalde het afval voortaan op met zijn auto. Wég was de romantiek.