„Salut!” groet een klein meisje met een verstandelijke handicap, terwijl ze mij een nat handje geeft. Vertederend. Het zogeheten dagzorgcentrum Kom en zie in Orhei vangt dagelijks gehandicapte kinderen op, om hen tot verdere ontwikkeling te brengen.

Vitalie, directeur van een christelijke ontwikkelingsorganisatie in Moldavië, leidt ons vandaag rond. Het centrum in Orhei brengt kinderen met fysieke en mentale beperkingen samen. Ze bieden hun basiszorg en helpen hen vooruit. We ontmoeten enkele gehandicapte tieners. Zij zijn hier voor dagbesteding en leren ook basale vaardigheden voor de huishouding. Elke dag is een van hen verantwoordelijk voor de keuken, waar ze samen de vaat wassen. Zo simuleert het dagbestedingscentrum de gewone leefsituatie en helpt de jongeren tevens om hun verantwoordelijkheid te nemen.

Een pedagogisch werker vangt deze morgen een nieuw kind op. Dat maakt voor het eerst kennis met de beschermde omgeving van het centrum. Dit brengt veel onrust bij hem teweeg. Een-op-eenbegeleiding maakt het mogelijk om deze jongen te laten wennen, zodat hij zich veilig voelt.

In de praktijk blijkt dat de thuissituatie soms conflicteert met wat begeleiders de kinderen proberen aan te leren. Als de veiligheid thuis niet in orde is, of ouders het kind niet helpen ontwikkelen, komt het niet verder. Daarom zoekt de organisatie intensief contact met ouders. Men brengt hen bij elkaar om ervaringen te delen, maar ook om toerusting te geven. Zo ontstaat er samenwerking ten behoeve van het kind.

De overheid van Moldavië biedt in veel opzichten niet wat nodig is voor kinderen met een beperking. De corruptie is enorm. Ver­andering kost tijd. Bij een volgende regering kan alles weer anders zijn.

De centra waar Vitalie zorg voor draagt, vangen niet alleen gehandicapte kinderen op. Op 42 locaties heeft men samen met een plaatselijke kerk een ontmoetingsplek waar kinderen uit de omgeving samenkomen. Voor huiswerkbegeleiding, sociale ondersteuning en voedselvoorziening.

We bezochten gistermiddag een dagzorgcentrum in een kerkje in een klein dorpje. Veel mensen leven er op het bestaans­minimum. Vandaar dat de plaatselijke kerkelijke gemeente dagelijks na schooltijd kinderen een warme maaltijd geeft. Wij mochten dit keer mee-eten. Bijzonder om de liefde te ervaren die de vrouw van de plaatselijke predikant en een vrijwilliger aan deze kinderen geven. Diverse keren per week vertellen ze hun het Evangelie en leren hun christelijke liederen aan. Hoewel ze zelf niet veel middelen hebben, delen ze behalve voedsel de grootst denkbare rijkdom met hen: het Evangelie.