Vaak geeft de rechter geen beroepsverbod omdat de dader het „verwerpelijke van zijn gedrag inziet”, al een ander beroep heeft gevonden, of „geen pedoseksuele gevoelens heeft”. Dat zegt volgens Dettmeijer echter niets over het risico van herhaling.

Uit het onderzoek blijkt ook dat 43 procent van de volwassenen die een kind ernstig seksueel misbruikt, geen gevangenisstraf krijgt. Slechts een op de vijf daders krijgt een vrijheidsstraf van meer dan een jaar, terwijl de wet er maximumstraffen op stelt van zes jaar tot zestien jaar. Volgens de rapporteur ontbreekt het aan een heldere motivering van de straf.

„Vraag aan een rechter wat hij erger vindt: een kind dat één keer, of drie jaar lang wordt misbruikt. Daar zal hij in de motivering van alles over zeggen, maar het blijkt niet uit de straf. Ons onderzoek toont aan dat veel factoren die de wetgever van belang vindt, bij de rechter juist geen rol spelen bij het bepalen van de hoogte van de straf. Van de wetgever mag die met een derde worden verhoogd als het kind wordt misbruikt door een ouder, of door iemand anders aan wiens zorg een kind is toevertrouwd. Ook als iemand al eerder een zedendelict pleegde mag een verhoging met een derde worden opgelegd. Uit de statistieken blijkt dat dat niet gebeurt. Vanuit juridisch oogpunt is dat zeer opmerkelijk.”

De onderzoekers vonden vier factoren die in 82 procent van de vonnissen de variatie in strafhoogtes kunnen verklaren. „De eis van het Openbaar Ministerie is er een. Als het OM een lange gevangenisstraf eist, legt de rechter gemiddeld ook een langere straf op. Hoewel die doorgaans nog altijd veel lager is dan die eis. Ook zijn de straffen hoger als er sprake is van binnendringen met een geslachtsdeel, als minimaal één slachtoffer jonger was dan twaalf jaar, en als de dader minimaal één jongen heeft misbruikt.”