Huizen moeten poetsen om de vaste lasten te dragen, dreigende schuldsanering en vroeg onder de wol om te besparen op gas en elektra. Afgaand op de verhalenbundel “Ouderen doorbreken de stilte” van de KBO heeft een categorie ouderen grote moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Een delegatie van deze seniorenorganisatie overhandigde vandaag de bundel aan de Tweede Kamer. Hun boodschap een week voor Prinsjesdag: doe iets aan de armoede van 65-plussers.

Een van de vrouwen die afreisden naar Den Haag, is Trix van der Biezen. Zes jaar geleden ging ze na een leven lang werken met pensioen. Ze kwam er al snel achter dat leven van alleen een AOW-pensioen geen vetpot is. „Aanvullend pensioen heb ik nooit kunnen opbouwen. Voor de vrouwen van mijn generatie bestond dat simpelweg niet.”

„Ik ben twee keer getrouwd geweest”, vertelt ze in haar appartement, een wolk sigarettenrook de lucht in blazend. „Nadat ik van mijn eerste man was gescheiden, trouwde ik enkele jaren later opnieuw. Samen kregen we een zoon. Toen hij drie jaar was, overleed mijn man. Omdat ook hij gescheiden was, ging het pensioen dat mijn man had opgebouwd naar zijn ex-vrouw. Ik werd afgescheept met een afkoopbedragje. Daar kocht ik een mooie elektronische naaimachine van, en toen was het op.”

Na de dood van haar man heeft Van der Biezen gewerkt tot haar 65e. Het kostte altijd moeite om rond te komen. „Ik leende om de opleidingen van mijn zoon te kunnen betalen. Vrienden gaven mij zelfs voedselpakketten. Helaas was ik niet zo armoedig om aanspraak te kunnen maken op bepaalde potjes. Voor sociale huur verdiende ik weer te veel.”

Na een forse inkomensvermindering klopte Van der Biezen ooit aan bij de gemeente Almere, waar ze toen woonde. „De ambtenaar die mijn dossier zag, begon spontaan te huilen. Ze kon niets voor me doen omdat ik 19 procent achteruit was gegaan, in plaats van 20 procent. Daar stonden we dan allebei te huilen in het gemeentehuis.”

Van der Biezen steekt opnieuw een sigaret op. „Rondkomen van een AOW-pensioen lukt wel, maar dan moet je de hele dag binnen blijven. Ik sta met beide benen in de maatschappij. Maar zodra je je neus buiten de deur steekt, kost het geld. Als ik naar een lezing wil of mee met een reisje van de KBO, kost dat algauw te veel. Om maar te zwijgen van een tekencursus.” Wijzend naar de tekeningen aan de muur: „Die heb ik gemaakt. Graag zou ik nog beter leren tekenen. Helaas, te duur.”

Zielig vindt de inwoner van Nijkerk zichzelf niet. „Mijn zoon ondersteunt me financieel. Echt zwaar heb je het als je oud én ziek bent. Op ziekte staat in deze maatschappij, waar jong en gezond de norm is, een boete. Eerlijk gezegd ben ik soms best bang voor wat mij misschien te wachten staat.”

Wat is Van der Biezens boodschap aan Rutte? „Waardeer 65-plussers die Nederland na de oorlog hebben opgebouwd en knijp ons financieel niet zo uit.”