„Welgelukzalig is de man, die niet wandelt in de raad der goddelozen…”

Een psalm is een gift van een langdurige rust, het uitgangspunt en de gedragslijn van hen die beginnen, de bevestiging van hen die volmaakt zijn, de taak van de engelen, de hemelse krijgsdienst, het geestelijke brood des Heeren. Zelfs rotsen reageren op een psalm. Er wordt een psalm gezongen en zelfs stenen harten worden zacht. Wij zien keiharde mensen huilen en mensen die geen medelijden hebben bewogen worden. In de psalm wedijveren de leer en de schoonheid met elkaar. Tegelijk wordt er gezongen om te genieten en geleerd om te ontwikkelen. Immers voorschriften, die te krachtig zijn, houden geen stand. Wat men met een goed gevoel in het hart ontvangen heeft, dat vloeit gewoonlijk daaruit niet meer weg, als het een keer de harten binnengedruppeld is. Wat is er eigenlijk dat ons niet te beurt valt als wij psalmen lezen? In deze psalmen lees ik een gezang voor een geliefde (Psalm 45) en word ik in vuur en vlam gezet door het verlangen van een heilige liefde. In deze psalmen herken ik de olijfpersen van het goddelijke geheimenis, de genade van de openbaringen. Ik tel de getuigenissen van de opstanding, de geschenken van de belofte. In deze psalmen leer ik de zonde te vermijden en leer ik af om me te schamen voor het berouw over mijn zonden. Zo’n groot koning (David) heeft met zijn eigen voorbeeld mij bemoedigd en gestimuleerd.

Ambrosius,

bisschop te Milaan

(”Preken over de Psalmen”, 2010)