Gedreven voerde zij, als nummer vijftig op de PvdA-kandidatenlijst, in 2012 campagne. Het mocht niet baten. Zij bleef steken op zo’n vierenhalfduizend voorkeurstemmen. Morgen is het dan eindelijk wél zo ver. Nu Kamerlid Jadnanansing na zes jaar het parlement verlaat, komt er ruimte voor Asante, oud-raadslid in Amsterdam (1998-2006).

Wie acht jaar politica was in de grootste stad van ons land is geen politiek groentje meer. Wat hebt u in Amsterdam zoal bereikt?

„Drie dingen staan mij uit die tijd nog sterk bij. In de eerste plaats dat ik samen met Karina Schaapman het probleem van de illegale prostitutie op de agenda heb kunnen zetten. Over prostitutie bestaat bij velen een volstrekt verkeerd, romantisch beeld. We hebben in die tijd met heel veel betrokkenen gesproken, en wat je dan hoorde over mensenhandel, dwang, vernedering, geweld! Ik kon het niet meer verdragen en moest in actie komen.

Het tweede is dat ik toen –ik was ook werkzaam als jeugdhulpverlener– heb kunnen bewerkstelligen dat er een meer integrale aanpak kwam van probleemjeugd. Het deed mij pijn om te zien dat, als gevolg van hokjesgeest, jongeren in moeilijke situaties geen of onvoldoende hulp kregen.

Het derde is dat ik iets heb kunnen doen aan de tragedie van tienermoeders. Al te vaak werden die in die tijd aan hun lot overgelaten. Ze konden geen opleiding volgen of de arbeidsmarkt betreden. Het idee was: als je tienermoeder bent, ben je stom. Ga je die meiden te veel verwennen, dan krijgen ze binnen de kortste keren weer een baby. Maar door niets te doen, creëerden we onze toekomstige problemen.”

Een speerpunt van u is, zo blijkt uit uw website, het strijden tegen discriminatie. Hebt u zelf discriminatie ervaren?

„Mijn vader, die in 1975 vanuit Ghana naar Nederland kwam, op zoek naar een beter leven, zei ooit tegen mij: „Pas op, als zwart meisje zul jij twee keer zo hard moeten werken als andere Nederlanders om erkend en succesvol te worden.” Aanvankelijk dacht ik: Waar heeft die man het over? Toch had hij gelijk. Ik merkte dat op de basisschool, toen ik een havo/vwo-Cito-score had, maar de leerkracht toch een mavoadvies gaf. Motief: jouw vader en moeder spreken slecht Nederlands, een hoge opleiding is voor jou niet haalbaar. Je kunt zeggen: dat advies was lief bedoeld. Maar ik vind dat je moet uitgaan van iemands kracht, niet van fouten die iemand eventueel zou kunnen maken. Ik ben toch geen ei waarop je moet gaan zitten broeden?”

Uiteindelijk kwam het met u best goed. In 1992 behaalde u aan de Universiteit van Amsterdam uw master politieke wetenschappen.

„Mij hoor je ook niet zeggen dat ik het zwaar heb gehad. Het is mijn aard niet om me door wat dan ook te laten ontmoedigen. Maar dat neemt niet weg dat ongeoorloofde discriminatie er gewoon ís, vaak op een subtiele en ongrijpbare wijze. Toen ik een vriend vertelde dat ik binnenkort Kamerlid word, vroeg hij: „Maar dit is toch de fase waarin jouw kinderen (Asante heeft twee dochters, van zeven en van negen jaar, AdJ) jou het hardst nodig hebben?” Ik antwoordde: „Zou je dit ook gevraagd hebben als ik een man was geweest?” Ik stoor me eerlijk gezegd aan zo’n benadering.

Tegelijk ben ik, als het om discriminatie gaat, hoopvol gestemd. In de universitaire wereld bijvoorbeeld neemt de diversiteit toe: je ziet er meer donkere mensen en meer vrouwen dan vroeger.”

U bent in Amsterdam actief in de Triumphant Faith Chapel. Bent u altijd christen geweest?

„Mijn moeder was belijdend christen en nam mij altijd mee naar de kerk. In mijn studententijd ben ik afgehaakt, maar daarna realiseerde ik me dat ik het geloof en de kerk wel degelijk miste. Nu ben ik weer zeer actief in de gemeente. Het geloof is mijn houvast in het leven. Ik heb op een koor gezeten en tolk regelmatig in de samenkomsten. In de Triumphant Faith Capel komen ’s zondag zo’n zestig tot honderd mensen samen, van allerlei nationaliteiten, voornamelijk van het Afrikaanse continent. Mijn man is voorganger van deze gemeente. Zijn prediking is gelukkig heel praktisch, meteen toepasbaar op het dagelijks leven. Zo heeft hij een serie preken gehouden over de keuzes die we in ons leven maken, en welke consequenties die hebben. Het is een heel betrokken gemeente; tijdens de samenkomsten ligt de Bijbel bij iedereen open op schoot en we lezen die met elkaar hardop.”

Nooit overwogen u bij een christelijke partij aan te sluiten?

„Nee. Christendom en sociaaldemocratie liggen ontzettend dicht bij elkaar. In de PvdA voel ik me heerlijk, ik voel me er thuis. Mijn identiteit wordt niet alléén gevormd door mijn religie.”

U zit ’s zondags in uw kerk, vertelde u, „met de Bijbel op schoot”. Voelt u spanning tussen uw geloof en bepaalde standpunten van de PvdA, zoals een tolerante kijk op abortus provocatus?

„Beslist niet. Ik wil mijn persoonlijke relatie met God niet vermengen met mijn politieke bezig zijn. Bovendien geloof ik erg in zelfbeschikking. Wie ben ik om vanuit mijn geloof voor andere vrouwen te beslissen hoe zij met hun lichaam moeten omgaan? Mensen moeten daarin, vind ik, hun eigen verantwoordelijkheid nemen.”