Nederland draagt per jaar voor ongeveer 5 procent bij aan de totale kosten van de EU. Als je dat percentage ook loslaat op die 13 miljard euro die de EU minder binnenkrijgt na de definitieve brexit, komt dat uit op 750 miljoen euro. Dat is het bedrag dat Nederland per jaar dus extra zou moeten betalen aan Brussel.

In Den Haag weten ze dat er verkiezingen in aantocht zijn en dus duiken politici als roofvogels op dit bedrag en roepen ze om het hardst dat ze dat dus nooit gaan betalen. Zelfs D66, de meest pro-Europese partij in de Kamer, voelt er niets voor om weer de porte­monnee te moeten trekken voor Brussel.

Aanpassingen van de bijdrage aan Brussel van de lidstaten in verband met de brexit zijn overigens nog lang niet aan de orde. Eerst moet het Verenigd Koninkrijk Brussel nog officieel laten weten dat het de EU wil verlaten en dan duurt het nog jaren voor het er ook daadwerkelijk uitstapt. Tot het zover is, blijven de Britten als volwaardig lid meedraaien. Met alle rechten en plichten. En dat laatste betreft natuurlijk ook de financiële plichten.

Toch laten vooral de EU-kritische partijen zich deze buitenkans niet ontnemen. Want kritiek leveren op Brussel kan zomaar flink wat extra kiezers opleveren.

Hoe voorbarig het ook is, toch is er natuurlijk wel degelijk wat te zeggen over een mogelijke extra afdracht aan Brussel. De meest fundamentele opmerking die gemaakt kan worden, is dat wanneer er minder geld binnenkomt, je ook minder geld moet uitgeven. Het is een basisregel voor elk huishouden, voor elk bedrijf. Dus ook voor de Europese Unie.

Als het Verenigd Koninkrijk uit de Unie stapt, wordt de EU kleiner. 
En zal er dus bezuinigd moeten worden op de 
uit­gaven. Snijden doet lijden, maar het is niet 
anders. Snijden in de kosten van het EU-apparaat in Brussel ligt voor de hand. Het verminderen van subsidies aan lid­staten is een volgende stap.

Natuurlijk zullen vooral de oostelijke EU-lidstaten daar fel tegen protesteren. Want zij profiteren het meest van de EU, hoewel ze in veel opzichten de minst loyale leden van de Unie zijn. De opstelling van sommige lidstaten aan de oostgrens van de EU in bijvoorbeeld de vluchtelingencrisis is niet zelden tenenkrommend. Iedere mogelijke oplossing wordt zonder schroom van tafel geveegd. En ondertussen worden de miljarden van de EU in de vorm van subsidies gretig in ontvangst genomen.

De Europese Unie is een samenwerkingsverband met lusten en lasten. De verhouding daartussen raakt echter steeds meer uit balans. Als Brussel serieus werk wil maken van een hervorming van de EU, dan ligt er met een flinke bezuinigingsoperatie een prachtig dossier op tafel. Niets is dommer dan in dit EU-kritische klimaat lidstaten die toch al veel afdragen aan Brussel nog zwaardere lasten op te leggen.