Op het scherm van zijn laptop toont pastor Manu (om veiligheidsredenen niet zijn echte naam) een overzicht van aanvallen op christenen. Van begin dit jaar tot eind vorige maand registreerde Open Doors 7 moorden op christenen en 4000 gevallen van geweld tegen christenen. Ook werden elf kerken vernietigd en zeventien bedehuizen op last van de overheid gesloten.

Een van de belangrijkste activiteiten van Open Doors in India is het geven, via partners, van trainingen aan jonge christenen, aldus pastor Manu. „Vaak zijn dit kinderen van mensen die tot het christendom zijn bekeerd. Hun verdere familie is meestal nog hindoe. De kinderen zien niet zelden dat hun ouders te maken krijgen met geweld.”

De training wordt meestal gegeven op een conferentieoord en duurt vaak enkele dagen. Voor een deel bestaan de lessen uit verhalen over hoe mensen in de tijd van de Bijbel omgingen met vervolging. „We vertellen de kinderen over Sadrach, Mesach en Abed-nego, Joodse mannen die stand hielden aan het hof in Babel en door God gezegend werden. Anderzijds vertellen we ook over Stefanus, die zijn trouw aan het Evangelie met de dood moest bekopen. Deze mensen zijn ons tot voorbeeld, in de wijze waarop ze God volgden.”

Het aantal trainingen is sterk gestegen, door het toegenomen geweld, legt de pastor uit. „Vorig jaar gaven we 8000 trainingen, dit jaar komen we uit op 34.000. We hebben 200 vrijwilligers opgeleid om die groei te kunnen bijbenen.”

Was de situatie in uw eigen jeugd ook al zo gevaarlijk?

„Beslist niet. Ik ben opgegroeid in de jaren 80 van de vorige eeuw en heb nog meegemaakt dat er grootschalige evangelisatiecampagnes in de openlucht werden gehouden. Tegenwoordig is dat soort bijeenkomsten, waar destijds meer dan duizend mensen bijeenkwamen, ondenkbaar. Radicale hindoes doen er alles aan om christelijke bijeenkomsten te verhinderen. Daarom worden samenkomsten, trainingen en cursussen tegenwoordig altijd op het terrein van een kerk of een christelijke instelling gehouden. Anders zijn radicale hindoes er als de kippen bij om je aan te klagen.”

Er is in India toch godsdienstvrijheid?

„Dat is een papieren werkelijkheid. In 1967 zijn er antibekeringswetten ingevoerd. Die waren er vooral op gericht om christelijke zendelingen onder hindoes de voet dwars te zetten. Tien jaar later, in 1977, begon de overheid met het handhaven van deze wetten. Toen kregen de hindoepartijen bij de verkiezingen een meerderheid. In de jaren daarna ontstond er regelrechte vervolging. Je hebt in India tegenwoordig knokploegen van jonge, radicale hindoes. Zij trekken eropuit om in dorpen op het platteland kerken aan te vallen en te vernielen. Vaak zijn ze door lokale hindoes ingeschakeld om voor hen het vuile werk op te knappen. De overheid knijpt vaak een oogje toe. Sterker nog: meestal krijgen christenen de schuld en belanden zij in de gevangenis.”

Hebt u zelf ook met geweld te maken gehad?

„Een groep van zo’n vijftien radicale hindoes op motorfietsen heeft eens achter mij aan gezeten. Ik ging per taxi op bezoek bij een voorganger in een dorp, toen de groep achter mij aan kwam, zwaaiend met stokken. We konden ternauwernood ontkomen.”

Helpt publiciteit over dit soort aanvallen de christenen in India?

„De Indiase overheid is gevoelig voor aandacht in de internationale media. Daar kan in eigen land weer beroering over ontstaan en dat is gevaarlijk voor de stabiliteit. Als de overheid bijvoorbeeld in een bepaalde zaak onrechtvaardig optreedt tegen christenen kan aandacht daarvoor in de media het verschil maken.”

Zie ook:

Godsdienstvrijheid staat op het spel in India (opinie) (Reformatorisch Dagblad, 27 februari 2016)

Christen India mishandeld door hindoeradicalen (Reformatorisch Dagblad, 1 februari 2016)

„Druk op christenen India neemt toe” (Reformatorisch Dagblad, 18 november 2015)

Percentage christenen in India stijgt (Reformatorisch Dagblad, 28 augustus 2015)

Opnieuw aanslagen op kerken India (Reformatorisch Dagblad, 19 mei 2015)