Dat gebeurde in het crematorium in Dieren, dat vijftig jaar bestaat. Het boekje van Irene is een uitgave van de uitvaartbranche zelf. „In de talloze contacten die wij met nabestaanden hebben, merken wij dat er na afloop van een uitvaartplechtigheid veel behoefte is om in alle rust nog eens na te denken, te herbeleven, de innige relatie met de overledene te overdenken”, aldus voorzitter J. Keizer van de raad van bestuur van de branchevereniging. „Met dit boekje, in feite een essay, willen wij een handreiking bieden aan iedereen die behoefte heeft aan een moment van overdenking.”

Het essay van Irene verschijnt een maand na de dood van haar moeder, koningin Juliana. De kiem ligt echter bij het verdriet van Irene om het overlijden van een dierbare vriendin aan kanker, jaren geleden.

Irene schrijft: „Op het moment dat het leven overgaat naar de andere dimensie, dat moment dat wij dood noemen, raken we aan een mysterie dat veel en veel groter is dan wij ook maar kunnen bevatten. Het is een soortgelijk mysterie als de nacht die overgaat in de dag, de geboorte van nieuw leven, het ontkiemen van een bloem, het wonder van de seizoenen, het feit dat de zon op precies de juiste afstand van de aarde staat, zodat al dit leven op deze aardbol nodig is.”

We houden erg vast aan het aardse leven, concludeert Irene. „Alsof het leven op aarde het uitgangspunt is, en de enige werkelijkheid. Dat maakt het leven én de dood zwaar, want je wereld is klein.”

Het maakt nogal wat uit of je het leven als een eenmalige ervaring ziet of als een doorgaande, vindt Irene van Lippe-Biesterfeld. „Je staat vooral anders in je leven van elke dag.”

„Is het niet wonderlijk dat vaak bij de dood in een familie er een geboorte mee verbonden is?”, vraagt ze zich ook af. Haar eigen zuster Beatrix werd de nacht na de dood van Juliana opnieuw grootmoeder.

Prinses Irene is niet veranderd sinds haar verhalen over praten met bomen en relaties met dolfijnen. In het nieuwe boekje zegt zij dat mensen contact kunt houden met een overledene. „Toch kan je met de ziel van de reeds gestorvene in dialoog gaan, met je lief praten en alles zeggen wat je nog had willen zeggen. Het vraagt meer van jezelf omdat je meer op jezelf wordt teruggegooid en ook meer tijd misschien, maar het kàn. En zo kan je nog lang en vaak je in de geest verbinden. Het is een kwestie van je open stellen. De gestorvene niet beschouwen als weg, maar aanwezig weten, zij het in een vorm die je niet kent. Sommige mensen hervinden hun lief in een geur, een bloem, een melodie.”

Irene van Lippe had de tekst net af toen haar moeder stierf. „Ik moest alleen nog de redactie doen. Ik dacht: zal ik nog iets over haar toevoegen, maar ik besloot: nee, ik draag het aan haar op. Het was af.”

Irene vertelde vrijdagmiddag in Dieren dat zij tijdens de voorbereidingen van de uitvaart van haar moeder had ontdekt hoeveel zij gemeen hadden, juist op dit spirituele gebied.

Het boekje was moeilijk om te maken, vond de prinses. Toch was het een mooie taak, zei ze in Dieren.