De collegezaal was goed gevuld met familie en vrienden en zo’n twintig jonge artsen die hun bul ontvingen. Het ging er heel anders aan toe dan in 1981. Elke kandidaat mocht kort even vertellen wat hem of haar het meest was bijgebleven van de studie geneeskunde, of wat hij of zij het indrukwekkendst had gevonden en ook hoe hun toekomstplannen eruitzagen.

Het was leuk om te zien hoe divers het gezelschap van jonge artsen was. Echter, hoe verschillend ook, allemaal hadden ze indrukwekkende ervaringen opgedaan tijdens hun studie. Dat varieerde van de eerste anatomielessen in de snijzaal tot bijvoorbeeld het meemaken van een eerste reanimatie tijdens de coschappen. Het was duidelijk dat de studie geneeskunde je niet onberoerd laat. Het werken met mensen, dat doet altijd wat met je.

Voordat de jonge artsen de bul kregen, moesten ze echter eerst de eed van Hippocrates afleggen.

Wat beloof of zweer je dan? De eed luidt als volgt:

Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten.

Ik zal geheimhouden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal het beroep van arts in ere houden.

Dat beloof ik/Dat zweer ik/Zo waarlijk helpe mij God almachtig.

Dit is de versie van 2003. Het is duidelijk dat de bedoeling van deze eed is dat het vertrouwen in de artsenstand gehandhaafd blijft. Tegelijk kan elke arts ook hieraan zijn eigen invulling geven. Maar je wordt wel bepaald bij de waarden die voor de medische ethiek en je werk als arts van belang zijn. Bijvoorbeeld als het gaat om het verlichten van lijden. Dat kan betekenen dat het leven bekort wordt door pijnstilling of sedatie als dit noodzakelijk is om het lijden te verlichten.

Geen schade toebrengen, je eigen grenzen kennen. Ook dat geldt nu nog voor zowel de huisarts als de medisch specialist. Je verantwoordelijkheid kennen ten opzichte van de samenleving; heeft dat ook niet met kosten te maken en dure geneesmiddelen?

Zo zien we dat we via de oude eed van Hippocrates direct in een actuele discussie kunnen belanden over hoe duur een geneesmiddel mag zijn om er menselijkerwijs enkele maanden langer door te kunnen leven.

Het is mooi dat deze eed altijd nog altijd gebruikt wordt. Ook na jaren werken in de medische praktijk is het goed om er weer eens bij stil te staan.