Onlangs kreeg ik de folder ”30 dagen van gebed voor de moslimwereld onder ogen”. Al 22 jaar bidden wereldwijd miljoenen christenen een maand lang voor de bekering van moslims. Je kunt er van alles van vinden: te oppervlakkig, te activistische, te evangelisch… Enigszins beschaamd heb ik dat allemaal geparkeerd. En mezelf de vraag gesteld: hoe vaak bid ik tijdens de ramadan of daarbuiten voor deze medeburgers?

Soms vallen dingen samen. Juist in de afgelopen maand voerde ik een gesprek met iemand die stellig gelooft dat er wereldwijd veel moslims tot bekering zullen komen. Enkele weken later werden mijn ogen geleid naar een Bijbeltekst, Jes. 60:7, die spreekt over nakomelingen van Kedar en Nabajoth –zonen van Ismaël– die zichzelf vrijwillig zullen overgeven op het altaar van Christus. Het is beslist de moeite waard om te lezen wat hierover in de kanttekeningen bij de Statenvertaling gezegd wordt.

Ten slotte las ik in verschillende bladen over moslims die –op dit moment– wereldwijd tot bekering komen. Opmerkelijk overigens, dat dit laatste juist gebeurt in landen waar zending bedrijven onmogelijk is vanwege vervolging en repressie. Er komt aan die bekeringen vaak geen mens te pas. Wat er dan achter zit? De volgelingen van Mohammed lopen aan tegen de terreur in naam van Allah en de liefdeloosheid van hun godsdienst; daarom keren ze zich af. En, nog veel belangrijker: omdat ze dromen over hun profeet Isa, Die aan hen verschijnt als de Christus van de Bijbel; daarom komen ze tot geloof in Hem. Zou er verband zijn tussen die miljoenen gebeden die door christenen opgezonden worden en het werk van de Heilige Geest in moslimlanden? Dan is er de komende dagen nog veel werk te doen!

Bekeringsverhalen spelen zich vooral af in verre landen en gesloten culturen. Zonder mensen van buitenaf die wijzen op de waarheid en waarde van het Woord. Onmiddellijk dus, door een direct ingrijpen van de Heere Zelf. Je hoort veel minder over moslims in Nederland die tot bekering komen. En zeker niet dat ze dromen van Jezus en, als gevolg daarvan, zichzelf aan Hem overgeven. Hoe komt dat toch? Zijn zij fanatieker dan de mensen in het Midden Oosten? Of heeft het misschien met ons te maken. Waarom zou de Heere onmiddellijk werken als er in de westerse samenleving nog zoveel christenen zijn die dagelijks behoren te wandelen met Hem? Zou Hij niet wachten op hun getuigenis? Het is immers hun roeping om Zijn Naam te belijden, niet alleen in het evangelisatiewerk, maar vooral ook in de praktijk van het dagelijks leven. Zij moeten mensen jaloers maken door hun levenswandel.

De ramadan is bijna voorbij. Het Suikerfeest staat voor de deur. Ik pleit voor de invoering van een christelijke versie ervan. Laten we het uitbundig vieren. Maar dan in de zin van Psalm 119:52: „Hoe zoet zijn mij Uw redenen geweest, geen honing kon ’t gehemelt’ beter smaken.” Als dat ons leven is, dan hebben we geen moslim voor de ondergang over en vermenigvuldigen onze gebeden zich. Dan zoeken we in onze contacten met hen gelegenheden om daarover te vertellen. En dan is ons leven een open boek, een levende brief van een levende Christus. God zal het zeker gebruiken om Zijn Raad uit te voeren.

Laat zo het aantal moslims in ons land gerust toenemen. Vanwege de belofte dat ze met welgevallen komen zullen op Gods altaar. Moslims die zichzelf vrijwillig overgeven op het altaar van Christus tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande. Is dat geen reden om feest te vieren?

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl