Nieuwe leider Conservatieve Partij is tegelijk redder van de natie
Boris Johnson ziet af van het leiderschap van de Britse Conservatieve Partij. De wereldpers verwachtte donderdag uiteindelijk zijn kandidaatstelling. Toen hij een verklaring aankondigde, kwamen de camera’s van de internationale nieuwsmedia erop af. Minutenlang was hij rechtstreeks op grote zenders als CNN en BBC. Uitgebreid feliciteerde hij zichzelf met het succesvolle burgemeesterschap van Londen, om af te sluiten met de mededeling dat hij zich niet kandidaat stelt voor het leiderschap van de Conservatieve Partij, en dus evenmin voor het premierschap.
Het werd dus een Borisgrap. Johnson is ijdel genoeg om het pluche te begeren – hij zou zelf de eerste zijn die dat toegeeft. Nooit zei hij openlijk dat hij graag premier zou willen worden, maar het feit dat hij het niet tegensprak, wekt de indruk dat hij misschien toch niet geheel onschuldig was aan de beeldvorming. Toch moeten journalisten zich afvragen waarom zij zo willoos aan deze misleiding meewerken.
Om eerlijk te zijn is het geen verlies dat Johnson afziet van de race om het leiderschap. Als burgemeester van Londen heeft hij voorkomen dat christenen op bussen adverteren met hun visie op seksualiteit. Ook heeft hij meermalen zijn vrouw en gezin bedrogen, en ten minste tweemaal bij zijn vriendin aangedrongen op een abortus. Toenmalig partijleider Michael Howard ontsloeg hem destijds uit het schaduwkabinet omdat hij over deze kwestie had gelogen. Zowel qua visie als qua karakter is Johnson dus niet de juiste man om Groot-Brittannië te leiden.
De vijf politici die zich wel kandidaat hebben gesteld, hebben duidelijk minder profiel dan Johnson, maar beschikken allemaal over ervaring binnen de regering. Voor iemand die straks in 10 Downing Street komt, is dat onmisbaar.
Drie van hen (minister Gove van Justitie, minister Andrea Leadsom van Energie en oud-minister van Defensie Fox) voerden campagne voor een brexit. Twee van hen (minister Theresa May van Binnenlandse Zaken en minister Crabb van Werkgelegenheid) probeerden mensen te overtuigen van een stem vóór de Europese Unie. De leden van de Conservatieve Partij mogen nu beslissen of men een leider (en dus een premier) uit het ”Leave”-kamp wil of juist uit het ”Remain”-kamp.
Stephen Crabb staat bekend als overtuigd christen. Een mooie anekdote is dat hij twee jaar geleden binnen vijf minuten na zijn aantreden als minister van Wales de Jaguar als dienstauto schrapte, en voor een goedkopere Toyota Prius koos. Crabb was in 2013 ook tegen de openstelling van het huwelijk voor homoseksuelen. Hetzelfde geldt voor Fox en Leadsom.
De Conservatieve Partij doet er goed aan zo snel mogelijk tot een keuze te komen. Het land verkeert op allerlei manieren in een politieke crisis. De Schotse deelregering spreekt bijvoorbeeld rechtstreeks met Brussel, in een poging een soort pseudo-lidstaat te worden. Dat is een ernstige provocatie van de eenheid van het land, die alleen kan worden overwonnen door een leider die de natie bindt. De Conservatieven kiezen dus niet alleen een partijleider, maar tevens een ”redder van de natie”.
