Er is de laatste tijd veel geschreven over kerkverlating en ook over de noodzaak van evangelisatie. Gelukkig zijn er mensen die bewogen zijn met de diepste nood van de naaste. Waarbij de liefde van Christus dringt, door het kennen van de vrees dat wij moeten verschijnen voor de rechterstoel van Christus (2 Kor. 5:10, 11).

Daarom kennen veel hervormd-gereformeerde gemeenten de figuur van de ”evangelisatie­ouderling”, die meestal leidinggeeft aan een evangelisatie­commissie. Deze commissie zoekt naar wegen om rand- en buitenkerkelijken te bereiken. Hiertoe worden allerlei activiteiten ontwikkeld.

Kunnen we nu tevreden zijn omdat dit allemaal goed geregeld is? In dankbaarheid voor het goede dat er zeker is, doet zich toch een bange vraag voor. Komen er nog wel mensen van buiten de kerk binnen de lichtkring van het Evangelie en zo tot geloof? Sowieso moeten we ons afvragen hoe het komt dat de kerken teruglopen in plaats van groeien. Of durven we op grond van de Bijbel deze vraag niet te stellen en er al helemaal geen antwoord op te geven?

Hiermee samenhangende wezen­lijke vragen zijn: hoe kijken wij naar onze naaste die de Heere Jezus nog niet kent als Verlosser? Wat doet het ons dat zo velen in onze omgeving niet gelovig zijn? Zijn wij als christenen metterdaad evangelisten die Gods beloften echt geloven dat de Heere op het gebed en het woord dat wij spreken, door de Heilige Geest mensen tot geloof brengt? Wanneer je dan manieren zoekt om je naaste met het Evangelie te bereiken, kom je er steeds meer achter dat je het uiteindelijk zelf niet kunt. Zo wordt je steeds meer terug­geworpen op het gebed.

Het kan toch niet anders dan dat je als christen iets weg hebt van Christus? Dan krijg je de innerlijke bewogenheid met de naaste. Dan worden vanzelf de belofte en opdracht waar die Christus aan Zijn discipelen geeft: „U zult Mijn getuigen zijn” (Hand. 1:8). Toch laat de werkelijkheid helaas een ander beeld zien. Deze roeping om getuige te zijn, blijkt weinig te leven.

Kerkenraad

Het is hard nodig dat we ons opnieuw bewust worden van onze roeping om onze geschonken talenten in dienst van God te gebruiken. Evangelisatie is een zaak van heel de gemeente. De prediking dient de gemeente er steeds weer bij te bepalen dat christen-zijn en getuige-zijn niet te scheiden zijn. Het meest wezenlijke van het christen zijn, is leven tot eer van God. Handelingen 2:46, 47 vertelt de uitwerking hiervan. Het is eigenlijk kinderlijk eenvoudig, er hoeven helemaal geen speciale acties te worden gevoerd. Het leven als echte christenen volstaat. Dit vraagt ten diepste het gebed: „O Zoon maak mij Uw beeld gelijk.”

Het is goed dat er evangelisatie­ouderlingen en evangelisatie­commissies zijn. Toch is de ultieme doelstelling dat deze zichzelf overbodig maken. Maar voor dat dit doel bereikt is, is er nog veel voor hen te doen. Om te beginnen moet evangelisatie een zaak van het hart zijn of worden van heel de kerkenraad. Hiervoor is vaak toerusting nodig en opwekking tot gebed. Als de roeping tot getuigen in de kerkenraad een levende werke­lijkheid is geworden, dan zal dit zijn uitstraling naar de rest van de gemeente niet missen.

Nogmaals, hierbij is de prediking van levensbelang. Alleen als we Christus kennen en Zijn liefde ons dringt, zijn we bereid tot verantwoording aan ieder die rekenschap vraagt van de hoop die in ons is. Deze hoop geeft leven!

Wat kan een evangelisatie­commissie zoal doen? Ik noem enkele punten. Ze kan de gemeente stimuleren tot gebed en het lezen van een boek dat toerust. Ze kan activiteiten organiseren voor heel de gemeente die ook voor buitenstaanders aantrekkelijk zijn. Of een gemeenteavond beleggen waarop naar voren komt dat iedere christen talenten gekregen heeft en er allerlei natuurlijke situaties zijn om aan een ander te laten zien dat je God en je naaste liefhebt. Het kinder- en jeugdwerk kan gebruikt worden om ook niet-kerkelijke kinderen uit te nodigen. Laat het jeugdwerk aantrekkelijk zijn, maar wel met een duidelijke Bijbelse boodschap, zonder allerlei poppenkast die alleen maar afleidt van de Boodschap. Van wezenlijk belang is dat gemeenteleden proberen buitenkerkelijken bij hun leven te betrekken en voor zo iemand beschikbaar te zijn als buddy.

Bij alles wat wij doen geldt: als ik de liefde niet heb, dan is het niets.

De auteur was jaren evangelisatie­ouderling in de hervormde gemeente 
van Veenendaal.