Verslaggever Rob Knijff over zijn ontmoetingen met prins Willem-Alexander
Dat koning Willem-Alexander er vaak voor kiest om zich nat te laten regenen in plaats van onder een paraplu te schuilen, zoals tijdens het bezoek aan Wemeldinge op Koninginnedag 2010, is helemaal niet nieuw. Dat deed hij in mei 1983 ook al, bij de dressuur- en springwedstrijden in Nunspeet.
Rob Knijff legde het vast in tekst, Hans Peters op de gevoelige plaat. Het is een van de gebeurtenissen die ze ophalen in een boek over de prinselijke jaren van de huidige monarch.
Drie hoogwerkers hadden er in 1983 zes uur voor nodig om de koninklijke veewagen uit de Veluwse modder te sjorren. De zestienjarige kroonprins had zich gemakkelijk door een andere AA-auto kunnen laten ophalen. Hij koos er echter voor samen met zijn mensen te wachten tot het voertuig uit de blubber was gehesen. Solidair, in de regen.
En nog iets wat niet nieuw is: Willem-Alexander hanteerde soms zo’n hoog tempo dat de mediavertegenwoordigers hem niet konden bijhouden. Nog steeds houdt de koning van een programma met veel onderdelen en korte gesprekken.
Lastige puber
Knijff werkte 27 jaar bij De Telegraaf en was naar eigen zeggen in de jaren 1993-1999 de enige voltijds Koninklijk Huisverslaggever van ons land. Niet gehinderd door financiële restricties bij de grootste krant van Nederland hobbelde hij achter de prins aan, of net voor hem uit, van het ene exotische oord naar het andere. Peters was regelmatig zijn kompaan, altijd met de camera in de aanslag. Ook van andere fotografen zijn afbeeldingen opgenomen.
Die natte prins uit Nunspeet vertrok kort daarna naar een kostschool in Wales. Thuis was het niet gemakkelijk toen zijn vader aan depressies leed en zijn moeder haar aandacht moest verdelen over gezin en ambt. Willem-Alexander, de oudste van de drie pubers in Huis ten Bosch, zei later: „Ik vond mijzelf in die tijd niet lastig en mijn ouders vonden zichzelf niet lastig. Maar wij vonden elkaar behoorlijk lastig.” Dat is overigens niet te zien op de vrolijke foto van Alexanders aankomst op Atlantic College, gehuisvest in een twaalfde-eeuws kasteel.
Naar Mandela
Via de Elfstedentocht in Friesland komt Knijff bij de inauguratie van Mandela als president van Zuid-Afrika uit. Het Nederlandse koningshuis vaardigde Willem-Alexander af naar de plechtigheid. Niet zonder trots meldt Knijff dat hij als enige Nederlander verslag deed van het eerste officiële buitenlandse bezoek dat de prins zelfstandig aflegde. Met wat handigheid wisten verslaggever en fotograaf zelfs Mandela’s paleis binnen te komen.
Knijff beschrijft wel hoe daar foto’s werden gemaakt van de ontmoeting tussen Mandela en Willem-Alexander, maar drukt die beelden vervolgens niet af: het was een van de reizen waaraan niet Peters, maar Johannes Dalhuijsen deelnam als fotograaf, en zijn foto’s staan niet in het boek. Zo zijn er meer foto’s waarvan wel uitgebreid wordt geschreven hoe ze tot stand kwamen, maar die niet worden getoond.
Vlot doet de journalist verslag van zijn ontmoetingen en gesprekjes met de troonsopvolger. Hij leerde de „typische Alexanderaanpak”: „Gewoon zonder omhaal: pats, recht op zijn doel af. In de ontstane verwarring was hij als initiatiefnemer direct de bovenliggende partij.” En ondertussen sisten medepassagiers in het vliegtuig die wilden slapen of het wat stiller kon – niet wetend wie daar in het halfduister stonden te praten.
Oost-Afrika
Er volgt een ontspannen verslag van de reis met zeven landrovers door Tanzania in juni 1995. Knijff was een van de weinige mediamensen die met de prinsen Claus en Willem-Alexander mee mochten. Claus maakte van zijn hart geen moordkuil: heimwee en teleurstelling domineerden bij hem tijdens de tocht door het land van zijn jeugdjaren. Die teleurstelling betrof de ontbossing en het onvermogen van de landsbestuurders.
Willem-Alexander kon zonder vergelijking met het verleden oordelen: „Ik begin nu ook van binnenuit gek te worden op Oost-Afrika. Ik vind het heerlijk om hier te komen. Het spontane van de mensen spreekt mij enorm aan. Ook de ruimte en de rust.” Vandaar later die vakantievilla in Mozambique, die overigens vanwege kritiek vanuit de Nederlandse samenleving van de hand werd gedaan voordat de prins en zijn gezin er ooit echt van hadden kunnen genieten.
Een reeks avonturenverhalen volgt na het Tanzaniahoofdstuk. Aardige schetsen uit de periode waarin de kroonprins zich voorbereidde op zijn koningstaak, al bleef de serieuzere helft daarvan goeddeels achter de schermen. Soms gingen prins en pers familiair met elkaar om, andere keren botste het. Knijff beschrijft het allebei.
”Willem-Alexander. In gesprek met de koning in wording”, Rob Knijff (tekst) en Hans Peters (foto’s); uitg. De Kring, Amsterdam, 2016; ISBN 978-94-6297-034-2; 160 blz.; € 19,95.
