Afgelopen week ontvingen wij een bijzondere hulpvraag: „Beste mensen van Er is Hulp, we hebben contact met een meisje van achttien jaar dat twintig weken zwanger is. Ze wil het kindje niet houden en overweegt een abortus. Contacten lopen via hulpverleners die haar echter steunen in haar keuze. Wat kunnen we doen en wilt u voor deze situatie bidden?”

Er is hierover enige dagen intensief overleg geweest. Het meisje zelf was niet bereikbaar. Ze wordt afgeschermd door de professionele hulpverleners. Donderdag 28 april staat de abortus gepland. Het kindje is dan 21 weken oud, tussen de 20 en de 25 centimeter groot en weegt ongeveer 300 gram. Het is niet welkom in Nederland. Het prille leven wordt met steun van neutrale professionele hulpverleners donderdag beëindigd.

Ondertussen komen er regelmatig berichten bij ons binnen van echtparen die ons vragen: „Als u contact hebt met moeders die hun kindje niet willen houden, zouden wij dan met die ouders in contact mogen komen? We willen graag met hen praten, zelf kunnen we namelijk geen kinderen krijgen.” Wat een contrast!

Nood

Vijfendertig jaar geleden, op 28 april 1981, werd de Wet afbreking zwangerschap met slechts één stem meerderheid in de Eerste Kamer aangenomen. Sinds die dag zijn de levens van meer dan 1 miljoen kinderen in de moederschoot beëindigd met goedkeuring van de Nederlandse samenleving.

U vraagt: Is het meisje van achttien jaar geholpen? Nee, ze laat het leven van haar eigen kind beëindigen. Bijna elke moeder wordt verscheurd van verdriet wanneer ze gaat beseffen wat ze heeft gedaan. Blijkbaar is haar nood echter zo groot dat ze geen andere uitweg ziet dan een abortus, zelfs bij 21 weken zwangerschap.

Professionele hulpverleners hebben zich neutraal opgesteld. Ze hebben het meisje gewezen op haar mogelijkheden binnen de Nederlandse wetgeving. Ze krijgt er nu echter een probleem bij, levenslang.

Het probleem dat voorafgaat aan de overweging tot een abortus had opgelost moeten kunnen worden. Dat is precies waar onze hulpafdeling dagelijks mee bezig is. Wij zijn niet neutraal. Er is Hulp, de hulpafdeling van stichting Schreeuw om Leven, is sturend. Waarom? Omdat we dagelijks zien en ervaren wat een pijn er loskomt bij vrouwen die een abortus hebben gehad. Een abortus lost niets op. Het probleem dat richting een abortus drijft, is wat moet worden aangepakt.

Spoorbrug

Als iemand op een spoorbrug staat om zich voor de trein te werpen en mensen zien dat, gaan alle alarmbellen af. Politie, GGD en brandweer worden gealarmeerd om een leven te redden. Alhoewel, hoelang nog? Met de meest vergaande euthanasiewet van de wereld krijgen deze mensen van professionele begeleiders nog een duwtje in de rug in Nederland.

Euthanasie wordt in ons land zelfs bestempeld als een ”barmhartige dood”. Een gestolen Bijbelse uitdrukking. Het Hebreeuwse woord voor barmhartigheid is verwant aan het woord ”rechem”, en dat betekent baarmoeder. Barmhartigheid en baarmoeder hebben dus alles met elkaar te maken. Barmhartigheid is een gevoel van ontferming dat heel diep zit, in je buik.

Knieën

Ondertussen voelen wij bij Er is Hulp met die zwangere vrouw, maar ook met haar kindje mee. Ze hebben allebei onze hulp nodig. De onbedoeld zwangere heeft het moeilijk. Daarom willen we haar helpen door te luisteren, mee te denken en praktische hulp te bieden. Barmhartigheid is onze drijfveer: Hoe kunnen we jullie allebei het beste helpen?

Een christen kan niet neutraal zijn als het gaat om hulp bij ongewenste zwangerschap. Dan lukt het maar niet om als organisatie het stempel ”professioneel” opgeplakt te krijgen. Wij belijden dat elk kind van God gegeven leven is. Daarom zijn wij sturend in onze hulpverlening. God verbiedt gewoonweg het doden van leven.

We zijn in Nederland ver afgedwaald van Gods waarden en normen met betrekking tot het leven. We roepen u als lezer dan ook op om op de knieën te gaan voordat u met uw dagelijkse beslommeringen verder gaat. Smeek de Heere om afschaffing van abortus in Nederland. Bid dat wij oog hebben voor de nood van de vrouwen. We hebben een Almachtig God Die de abortuswet van 28 april 1981 kan terugdraaien. De vraag is of we dat nog geloven…

De auteur is directeur van stichting Schreeuw om Leven.