Stapeltje piepschuim
Daar sta ik dan. Tussen mijn vader, prins William, en mijn overgrootmoeder, koningin Elizabeth, in. Het is hier prachtig in Buckingham Palace, maar ja, daar kom ik wel vaker. Deze donderdag is het wel bijzonder. We gaan samen op de foto: the Queen –zo noemt iedereen mijn overgrootmoeder–, mijn opa prins Charles (l.), papa (r.) en ik, prins George.
Het Engels postbedrijf wil een postzegel van ons uitbrengen omdat oma Elizabeth op 21 april negentig jaar wordt. De Royal Mail heeft daarom gevraagd om een foto van ons maken: vier generaties. Wellicht zullen mijn opa (67 jaar), vader (33 jaar) en ik (2 jaar) ooit als koning op de stoel van koningin Elizabeth zitten. Voor mij duurt dat nog even.
De fotograaf heeft iets aparts bedacht. Ik moet op een stapeltje piepschuim platen staan. Niet omdat ik groter moet lijken dan ik ben. Dat deden ze vroeger wel: kleine kinderen werden geschilderd als volwassenen. Die tijd is voorbij. Mijn ouders proberen me een zo gewoon mogelijk opvoeding te geven. Oma Elizabeth vindt dat ook belangrijk.
Nee, ik moet van meneer Ranald Mackechnie op dat stapeltje staan omdat onze hoofden op gelijke hoogte moeten komen. Dan komen de vier postzegels in het vel naast elkaar liggen. Op dat postzegelvel is niets te zien van mijn verhoginkje. Dat snijdt de fotograaf er netjes af.
Het postzegelvel is vanaf de dag voor de verjaardag te koop. En dan laten ze deze foto ook zien. Ik vind ’m wel mooi.
