Toch houdt het me bezig. Vorige week werd ik erop aangesproken door een meisje van zeventien. Doe er wat aan, zei ze. Ik heb geprobeerd er onderuit te komen: het is op andere scholen net zo; kijk eens om je heen in de kerk; de moeders lopen er ook zo bij; vroeger was de mode ook kort…

We kregen een goed gesprek. Over leerlingen van reformatorische scholen die in het buitenland niet welkom zijn vanwege hun kleding. Over seculiere bedrijven die onze meiden niet aannemen in een representatieve functie. Over bouwvakkers die opmerken dat onze leerlingen er zo sexy uitzien… Dat doet zeer. Omdat de eer van God in het geding is. Zo kan een bijzaak toch een hoofdzaak worden. Aan het eind van het gesprek heb ik verzucht tegen de zomer op te zien vanwege de schaamteloze lapjes die over zullen blijven als de leggings uitgedaan worden. Ik wilde het daarmee afsluiten. Zij niet: wat gaat u er nu aan doen?

Kleding, een eindeloos hoofdpijndossier. Het is een voortdurende strijd om jongens aan te spreken op aanstootgevende prints en afzakbroeken. Als de mode het voorschrijft, zijn ze bereid hun broek achterstevoren aan te trekken. Weten ze geen tegenwicht te bieden tegen de waan van de dag?

Het is een voortdurende strijd om meisjes aan te spreken op blote bovenkanten en vooral schaamteloze minirokken. Beseffen ze niet hoe prikkelend dat is voor jongens en mannen? Zijn ze niet weerbaar genoeg om de tijdgeest te weerstaan?

Kleding, ik wil er best wat aan doen. Maar alleen red ik het niet. Vandaar een hulpvraag. In de eerste plaats aan de driestar gezin, kerk en school. Laten de moeders bewaken dat hun kinderen nette kleding kopen. En zelf het goede voorbeeld geven. Laten de vaders het eerlijk zeggen tegen hun vrouw, tegen hun dochter: prikkelende kleding bij andere vrouwen roept verkeerde gedachten bij me op, zondige gedachten. Ik heb daar altijd tegen te strijden, help me door je kledingkeus.

Laten de kerken zich gerust uitspreken. Niet door een stukje in de kerkbode of een andere politiek correcte oplossing om ambtelijke gewetens te sussen. Maar door het probleem bij de naam te noemen, in de kerkdienst en op catechisatie. Door uit te leggen wat het doel van kleding is, de verbinding met de zonde aan te geven. Door bijdetijdse catechismuspreken over het zevende gebod, door de verseksualiseerde tijdgeest bloot te leggen vanuit het Woord. En door jongeren, waar het maar enigszins mogelijk is, persoonlijk aan te spreken.

Laten de scholen zich druk maken over weerbaarheid. Het onderwerp seksualiteit uitvoerig aan de orde stellen: wat zegt de Bijbel erover? Hoe kun je vechten tegen zondige gevoelens en gedachten? Hoe kun je nee zeggen tegen datgene wat de seculiere samenleving je opdringt? En laten we jongeren aanspreken op ongepaste kleding. Niet alleen door het uitvaardigen van regels en het handhaven daarvan. Maar door het gesprek aan te gaan. Over eigen strijd en eigen keuzes. En, wat zou dat een zegen zijn, over hoe de Heere ons te sterk geworden is en hoe Hij leidt in deze dingen.

Ik doe ook een dringend pleidooi op de kledingzaken onder ons. Doe er wat aan. Stop met het verkopen van schaamlapjes, van kleding die vrouwelijke vormen verkeerd benadrukt. Laat u in uw handel leiden door uw principes en niet door winstbejag.

Ten slotte: als het ons gaat om de eer van God en het belang van onze jongeren; als we samen sterk staan en onze jongeren laten zien waar het echt om gaat; als het spreken van God zichtbaar is in onze keuzes. Zouden we dan ook in dezen niet mogen uitzien naar Zijn zegen? En naar Zijn Geest? Want Die alleen kan werkelijk verandering geven, bij jong en oud.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl