In 1516 bepaalde het stadsbestuur van de Italiaanse stad dat Joden zich in het getto moesten vestigen. Campo del Ghetto Nuovo ligt er nog altijd, omringt door water. Slechts twee bruggen zorgen voor een verbinding met de rest van de stad. Tot 1797 gingen ’s nachts de hekken op de bruggen dicht.

Het getto ligt in het hart van de stad. En nog altijd is het het centrum van het Joodse leven in Venetië met een Joods Museum, drie oude synagoges en een Joods bejaardencentrum. Om de hoek zijn een koosjer hotel en restaurant te vinden.

Van een levendigde Joodse gemeenschap is echter geen sprake, al telt Venetië nog altijd circa 450 Joodse inwoners. De meeste Venetiaanse Joden wonen buiten de oude Joodse wijk. De meeste orthodoxe Joden trekken weg, omdat zij in Venetië geen gemeente hebben en geen partner kunnen vinden.

Vorige week ging de herdenking van 500 jaar Campo del Ghetto Nuovo van start. Negen maanden lang zijn er activiteiten. Zo begint er in juni een expositie over de geschiedenis van het getto.

Een aantal Joden ziet de viering als een kans om het Joodse leven in de waterrijke stad nieuw leven in te blazen. De Jood Riccardo Calimani ziet echter weinig reden om feest te vieren, zo zei hij tegen de Amerikaanse krant The Washington Post. „Het getto is opgericht door christenen om de Joden af te scheiden.”

Sinds de dertiende eeuw leven er Joden in Venetië. Vanaf 1516 moesten zij in het getto wonen. De Franse keizer Napoleon bepaalde in 1797 dat de Joden vrij waren om te gaan en te staan waar zij wilden.

De periode tussen 1516 en 1797 was een bloeitijd voor het getto, omdat Joden uit heel Europa er een veilige en aantrekkelijke woonplek vonden.

Er kwamen Ashkenazische Joden uit Centraal-Europa, Sefardische Joden uit de Levant en onder dwang tot het christendom bekeerde Joden uit Spanje naar Venetië toe. Er ontstond zo een rijke en diverse culturele traditie in het getto.

>>veniceghetto500.org