Zondag drukke dag voor de koster? Valt mee

In mijn jeugd ging in Groningen, in de straat waar ik toen woonde, op zondag­ochtend haast bij elk huis de deur open – iedereen ging naar de kerk. Dat is 
niet meer zo. Je voelt je nu bijna een eenling op zondagochtend. Dat is jammer; je zou willen dat elk kerk­gebouw vol zat. De zondag zie ik als een rustdag, Gods dag, waarop we geroepen worden om Zijn Woord te horen.

Onze gemeente kerkte eerst in een gebouw aan het Floresplein in Groningen-Noord, waar aan de achterkant de speeltuinvereniging zat. Dan was het me soms een herrie tijdens de eredienst, doordat er stenen tegen de ramen werden gegooid. Dat was in de tijd dat ds. D. Hakkenberg hier stond. Sinds 1992 zitten we in het kerkgebouw aan de Landsteinerlaan in Groningen-Zuid, en hier kunnen we gelukkig ongestoord de diensten houden.

Of de zondag voor mij als koster een drukke dag is? Valt reuze mee. Een halfuur voor de aanvang van de kerkdienst moeten de deuren open zijn, dus ik ben altijd ruim op tijd aanwezig. Verder mag ik gasten en vakantie­gangers begroeten en een plaatsje wijzen. Zaterdags zorg ik dat het gebouw klaar is voor de eredienst, met bijvoorbeeld de juiste psalmen en Bijbel­gedeelten op de liturgieborden. Maar dat zijn geen zware klussen.

Jan Huizinga (66), koster in de gereformeerde gemeente van Groningen

Tijd om stil te staan bij de kern

Op zondag ga ik naar de dienst van 10.30 en 19.00 uur. Om 8.30 uur is er al een eerste dienst, maar een béétje rustig aan doen is wel fijn… Het is goed om met elkaar te zingen en te bidden. Ik zou het heel arm vinden als ik niet in een gemeente zat!

Om 14.00 uur geef ik, om de week, les aan kinderen van 10 en 11 jaar op de zondagsschool. Daar geniet ik ont­zettend van.

Verder lees ik graag op zondag, en ik luister muziek, of repeteer voor het koor. We zijn bezig met de Hohe Messe van Bach; daarvoor is genoeg te repeteren. Af en toe maak ik een stevige wandeling.

Ik ben heel blij met zo’n dag waarop niks moet. Ik probeer de zondag echt vrij te houden, om stil te kunnen staan bij het doel waarvoor wij op aarde zijn. Gods Woord geeft telkens nieuwe kracht, nieuwe inzichten. Het is niet moeilijk om altijd druk te zijn; het werk is nooit klaar. Op zondag is er tijd om stil te staan bij de kern: dat God ons geschapen heeft tot Zijn eer, dat we alleen tot Zijn eer kunnen leven door het bloed van de Heere Jezus Christus, en dat we aan het begin van elke week weer Gods genade nodig hebben.

Willemien Westerink (33) uit Lunteren, docent verpleegkunde aan het Hoornbeeck College in Apeldoorn

De presbyterianen spreken van ”The Lord’s Day”

De zondag is een dag die voor de Heere is afgezonderd, en aan Zijn dienst is geheiligd. In Schotland spreken de presbyterianen van ”The Lord’s Day”. Het is niet onze dag, het is de dag van de Heere, en we kunnen niet genoeg waarderen dat we nog zo’n afgezonderde dag hebben. In de jacht van het leven is er tijd om tot onszelf in te keren, en Zijn Woord te horen, waarbij we afhankelijk zijn van Zijn zegen. Het is een geestelijke marktdag – geen drukkende, zware dag. In zekere zin is de zondag ook een feestdag. Denk maar aan Psalm 118:12 berijmd.

Wij gaan hier met elkaar twee keer naar de kerk, we zitten met z’n zessen of achten in de bank. Na de kerkdienst hebben we wat lekkers bij de koffie

en praten we na over de preek – vaak een gelezen preek van een oudvader.

’s Avonds zingen we bij het orgel psalmen en liederen zoals ”Vaste Rots van mijn behoud”.

Gelet op de eeuwigheid is het zeer belangrijk dat we op zondag niet alleen met uitrusten bezig zijn, maar dat we die dag aan Hem wijden. Van ons bezig zijn hangt de zaligheid niet af, maar de Heere wil het vaak wel zegenen als we de zondag in ere houden. Het is waar, de sabbat is gemaakt voor de mens, niet andersom, maar Hem dienen is juist ten nutte van de mens.

L. Vogelaar (65) uit Elspeet, bestuurslid van de Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging

Goede gesprekken aan tafel

De wekker loopt rond 8.00 uur af; we ontbijten, pakken collectegeld en ons Bijbeltje en gaan op de fiets naar de kerk. We zijn lid in een grote gemeente, en het is fijn dat we een eigen predikant hebben, ds. B. van der Heiden. Er zijn twee diensten; we mogen op zondag dus twee keer Gods Woord horen.

Zondags maak ik meestal het eten klaar. Ik ben slager van beroep en vlees braden doe ik graag. Tijdens de koffie en het eten proberen we nog na te denken en te praten over de preek. We, dat zijn dan mijn vrouw Alice en ik, onze jongste zoon van 16 en onze dochter van 19, die studeert en door de week van huis is. Aan tafel hebben we soms goede gesprekken over wezenlijke zaken.

De zondag is voor mij een rustdag die door God is ingesteld; ik wil dan geen dingen doen die niet beslist noodzakelijk zijn. Het is een dag voor de kerkgang, voor rust voor je lichaam, en om je gedachten nog meer te laten gaan over je plaats voor God en de dingen van de eeuwigheid. Door de week doe je dat ook wel, maar de aandacht wordt dan zo snel afgeleid door de drukte van werk en andere dingen.

Gerhard de Stigter (51) uit Alblasserdam is slager. Hij staat bijna iedere dag om 5.00 uur op en is ’s avonds tegen 18.00 uur thuis

Anderen beperkingen opleggen werkt averechts

Wat mij verbaast is dat –terwijl stress volksziekte nummer 1 lijkt te worden– de Wet op de zondagsrust wordt geschrapt. Laten we zuinig zijn op de zondag, nu we die eenmaal als rustdag hebben gekozen. Ik ben ervan overtuigd dat zo’n prikkelarme dag belangrijk is. Met ruimte om na te denken, en voor christenen bezinning rond hun geloof.

Ik kan trouwens zelf moeilijk stilzitten. Als ik tot rust kom, krijg ik juist allerlei ideeën. Aan mijn vrouw vraag ik weleens: Kan ik het maken om wat te gaan tekenen? Het zijn tenslotte christelijke kaarten? Maar achter de pc gaan zitten en de boekhouding oppakken, of zakelijke mails gaan beantwoorden, dat doe ik niet. Dus je trekt toch weer een grens.

Ik ben niet kerkelijk opgevoed, maar ben vier jaar geleden gedoopt. Met de behoudendheid in christelijke kringen heb ik weleens moeite. De trein nemen op zondag, dat doe je niet. Hardlopen op zondag: liever niet, is de boodschap. „Het is gewoon zo dat je dat niet doet”, daar word ik erg kritisch van. Waarom niet, vraag ik dan. Op zo’n manier doen christenen precies wat D66 doet ten opzichte van ons. Het is, denk ik, beter dat mensen de liefde van God leren kennen, en van daaruit keuzes maken, dan dat hun vooraf allerlei beperkingen worden opgelegd die onbegrijpelijk zijn voor een niet-christen en zelfs in de weg kunnen staan.

Raoul Chamuleau (35), eigenaar van christelijke-trouwkaarten.nl

Een dag om op adem te komen

De zondag is een oase. Door de week zijn onze agenda’s lekker gevuld –mijn man heeft een eigen bedrijf; ik werk drie dagen op een basisschool en ben onder andere betrokken bij VluchtelingenWerk– en de zondag zie ik als een gave van God. Hij geeft ons die dag om op adem te komen. We komen samen als gemeente om voorbede te doen, Zijn Naam te loven, schuld te belijden, tot vertroosting en vermaning, en om zegen te ontvangen. Zo kunnen we de week weer in.

Na de diensten op zondag praten we vaak nog wat na bij de kerk. Bij een bijzondere dienst, zoals een doop- of belijdenisdienst, geven we de betrokkenen na afloop een hand. Zulke momenten van gemeente-zijn doen ertoe.

Regelmatig pikken we mijn moeder uit Woerden op, dan blijft ze tot na de tweede kerkdienst bij ons. Soms gaan we bij haar naar de kerk, of bij Jaaps moeder. Ik vind het belangrijk om af en toe bij onze ouder wordende moeders in de kerk te zitten, zodat ze niet altijd alleen zitten. Zodat we het geloven blijven delen, door de generaties heen, en geen eilandjes worden. Zo blijven we op de hoogte van elkaars levens en blijven we het gesprek voeren.

Sjanet de Wit (48) uit Oudewater, getrouwd met Jaap en moeder van zes kinderen