Dat zei ds. Ron van der Spoel, werkzaam bij Open Doors, donderdagavond in Amsterdam. Hij hield, op uitnodiging van de zendingsgemeente Hoop voor Noord, een lezing over het gebed en de vervolgde kerk.

Ds. Van der Spoel trok lessen uit het gebed van „vervolgde broers en zussen” wereldwijd. „Wij besluiten ons gebed graag met de woorden: Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Dat klinkt mooi, maar kan ook een excuus worden. Alsof we zelf bij voorbaat twijfelen aan de verhoring. Of we zeggen: We hebben altijd het gebed nog. Dat is wat anders dan de hartstocht van de vervolgde christenen. Ze bidden in volledige afhankelijkheid van God, zelfs voor een autoritje door de stad.”

Vervolgde christenen bidden voor hun land, voor de stad waar ze wonen. Ds. Van der Spoel: „Ze tonen een geweldige bewogenheid. Ik ben er ook mee begonnen. Ik bid hartstochtelijk voor mijn woonplaats Amersfoort. De gevolgen blijven niet uit. Ik kan niet meer normaal door de stad fietsen, heb er hart voor gekregen. Ik zit inmiddels zelfs in de gemeenteraad.”

De predikant vroeg „minimaal zes weken intensief” te bidden voor iemand die nog niet gelooft. „Kijk daarna wat er gebeurt. Mijn dochter heeft het gedaan, voor haar tennisleraar. Na zes weken vroeg hij: Ben jij christen? Ja? Ik heb het steeds aan je gemerkt. Vervolgens hadden ze een gesprek over Jezus.”

Vervolgde christenen bidden voor hun vijanden, merkt ds. Van der Spoel tijdens zijn bezoeken aan landen als Irak en Pakistan. „Ze zegenen wie hen vervloeken. In navolging van Jezus. Ik vind dat zó lastig. Maar vergeving is belangrijk. Wie zijn vijanden kan vergeven, haalt de angel uit de pijn.”

Als ergens het verlangen naar de wederkomst van Jezus leeft, dan is het onder vervolgde christenen, aldus ds. Van der Spoel. „Niet omdat er dan een einde aan de ellende komt, maar omdat dan zal blijken wie de overwinnaar is.”

Bidden leidt niet automatisch tot verhoring, waarschuwde de predikant. „Ik bid, maar zie zo weinig verandering, zeggen mensen soms. Toch gebiedt God om te bidden. Wij zien niet altijd de resultaten. Ik hoorde van een christen die in de gevangenis in eenzame opsluiting zat. Hij raakte volledig gedesoriënteerd. Toch wist hij wanneer het zondagmorgen was. Hij zei: Ik voelde dan een wonderlijke vrede in mijn hart, omdat de gemeente op dat moment voor mij aan het bidden was.”

Op de vraag of hij het lijden niet aan het verheerlijken was, antwoordde ds. Van der Spoel: „Lijden doet pijn. En door vervolging haken er christenen af. Toch zit er een geheim in het lijden: het gebed. Vervolgde christenen zeggen: Ik ben nooit dichter bij Jezus geweest dan in het lijden.”