Het heeft een poos geduurd voordat de fractie van de PvdA zich aansloot bij de vijf andere fracties die al langer voor dergelijke luchtacties waren. Het dralen van Samsom en zijn partijgenoten irriteerde de andere regeringsparij, de VVD, in hoge mate. Maar de PvdA liet zich niet opjagen.

Op zichzelf is dat nog goed te verdedigen ook. Een besluit om te gaan bombarderen moet weloverwogen genomen worden. Er moet een inschatting worden gemaakt van de effecten op de terroristen en van de mogelijke gevolgen voor onschuldige burgers in het oorlogsgebied. De veiligheid van onze vliegeniers is in het geding. En vergeet niet: er moet ook worden nagedacht over mogelijke gevolgen voor de Nederlandse samenleving.

Nu de knoop is doorgehakt, blijft overigens wel de vraag hangen waarom het zo lang heeft moeten duren. Zijn de opstandigheden nu dan zo veel anders geworden dan één, twee maanden geleden? Waarom gaf de PvdA begin december vorig jaar geen gehoor aan de oproep van haar eigen minister Koenders (Buitenlandse Zaken) om de bombardementen op IS uit te breiden? Dat blijft onbevredigend. De mededeling dat de PvdA nu mogelijkheden ziet om de strijd tegen IS te intensiveren is een prachtige volzin, die niets zegt maar veel verhult.

Vond het talmen vooral niet zijn oorzaak in de reserves die er bij PvdA’ers altijd bestaan tegen militaire acties? Was het niet veel verstandiger geweest als Samsom dat gewoon eerlijk had gezegd?

Waarom is het tegenwoordig in het dagelijks leven een plus als individuele mensen die verantwoordelijkheden dragen hun kleinheid en kwetsbaarheid tonen en doen politici en partijen dat niet? Is dat omdat men bang is door pers en politiek daarop te worden afgerekend?

Nadeel van deze mist rond besluitvorming over gevoelige thema’s is dat er vaak langdurig sprake is van ruis. Vage antwoorden zijn voer voor journalisten. Zij blijven vragen. Met als gevolg dat het imago van een partij of van een leider ervan steeds meer besmeurd raakt.

In de samenleving wordt steeds meer geklaagd dat de politieke interesse van de burger afneemt. Een van de voornaamste factoren daarbij is dat mensen de politici steeds meer als slechte toneelspelers beschouwen. Zij doen alsof… Sommige politici overschreeuwen zichzelf. Denk aan Wilders. Hoe fel kan hij niet in de Kamer tekeergaan en welke taal slaat hij soms niet uit? Wat kan hij schelden. Terwijl hij in de gewone, dagelijkse omgang een aardige man blijkt te zijn.

De andere groep probeert met vaagheden en verhullende woorden stand op te houden. Maar ook daar prikt de burger doorheen. Die vindt het fijn als een politicus gewoon met zijn vragen en twijfels voor de dag komt. Dan wordt die belangrijke man een mens van vlees en bloed. Zo komen politicus en burger dichter bij elkaar.