De sfeer is sinds de zomer grimmig, aldus Stefan, die zijn volledige naam liever niet in de krant ziet. „Schrijf maar op: chauffeur bij Boom Transport in Venray, dat is genoeg.” Op de foto wil hij ook niet. „Ik heb genoeg foto’s gemaakt die bij het artikel passen.” Hij pakt zijn compactcamera uit zijn jas en laat een tiental beelden zien die hij de afgelopen maanden maakte.

Een vluchteling die in z’n eentje een trailer probeert open te breken. Een groepje mannen dat in een oplegger stapt terwijl de chauffeur zijn cabine niet durft uit te komen om het te verhinderen. Een aan diggels geslagen zijruit van een Scania. Een vluchteling die tussen de cabine en de trailer omhoogklimt, het zeil kapotsnijdt en naar binnen glipt. En dat alles gebeurde op klaarlichte dag, in een paar weken tijd, voor Stefans neus.

Omgeslagen

Voor truckchauffeurs die wekelijks in Calais zijn om de oversteek te maken via de Eurotunnel naar Groot-Brittannië zijn het bekende beelden. Het probleem met verstekelingen is ook niet nieuw, aldus Stefan. „Al sinds de oorlog in Joegoslavië in de jaren 90 zien we vluchtelingen in Calais. Maar de sfeer is rond afgelopen zomer wel omgeslagen.”

Waar de chauffeur zich vooral zorgen om maakt, zijn de stenen die sommige vluchtelingen gooien. „In de haven kunnen ze niet meer komen, dus zitten velen langs de snelweg. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n steen je voorruit raakt als je 80 kilometer per uur rijdt. Dan zijn de gevolgen niet te overzien.”

Zelf maakte hij enkele weken geleden een spannend moment mee. „Het was op een woensdagavond. Ik nam de afslag op de A16 richting de Eurotunnel. Normaal rijdt er altijd vrachtverkeer voor me, maar nu niet. Toen ik over een heuveltje kwam, stonden er honderden mensen op de rijbaan. Ik ben er voorzichtig doorheen gereden en zag een barricade gemaakt van hout, spatborden en andere rommel. Er stonden mensen bij met stalen buizen in de hand. Ook zag ik messen en stenen. Dan moet je snel beslissen: stoppen of doorgaan.”

Stefan deed het laatste en reed met gematigde snelheid over de rommel op de weg. „Dat maakte veel lawaai natuurlijk, maar de harde knallen die ik ook hoorde kon ik niet thuisbrengen. Achteraf bleken het stenen te zijn die tegen de cabine waren gegooid.”

Eén steen miste de zijruit op amper 20 centimeter aan de bestuurderskant. Stefan pakt zijn camera weer en laat de deuk zien. „Als zo’n steen door je ruit gaat, kun je geen kant op.”

Op de assen

Vluchtelingen gooien met stenen in de hoop dat er file ontstaat op de snelweg. „Dan komen ze uit de struiken gerend, duiken onder je trailer en gaan overdwars op de assen liggen. Of ze kruipen in de palletkist die onder de oplegger hangt. Als chauffeur moet je steeds weer al die plekken controleren.”

Al langer worden er alarmerende verhalen verteld over de toestanden in Calais. Stefan geloofde ze niet zo en deed ze af als „indianenverhalen.” Maar nu beziet hij de situatie toch iets anders. „Nee, het is niet levensgevaarlijk, zoals anderen soms zeggen. Maar ik voel me nu wel wat bedreigd, nu ik in een paar weken tijd een aantal incidenten heb meegemaakt.”

Stefan heeft medelijden met de vluchtelingen, die soms op blote voeten over de snelweg lopen. „Ik heb hun weleens te eten gegeven. Maar nu kom ik mijn cabine niet meer uit. Controleren van de wagen doe ik ook altijd bij een goedverlicht pompstation. En dat gooien met stenen of met grote graszoden vind ik onacceptabel. Daar krijg je ongelukken van.”

serie
Terugblik

Dit is het zevende deel van een serie interviews over ingrijpende gebeurtenissen die mensen het afgelopen jaar meemaakten.