Kranten staan in de rij om de voormalige dakloze te mogen interviewen over zijn bijzondere verhaal. Grappend: „Praten met de media is inmiddels gesneden koek voor me.” Stiekem geniet hij er echter van. Dat blijkt uit zijn oplichtende ogen en brede grijns. En uit zijn enthousiasme als hij, voor de zoveelste keer, zijn verhaal vertelt. Over zijn zenuwen voor het bezoek aan de paus. Over zijn cadeau dat hij per ongeluk liet liggen in het vliegtuig. Dat hij de paus een „toffe peer” vond. En dat hij zelf niet katholiek is maar algemeen gelovig.

Alleen zijn achternaam houdt hij bij interviews angstvallig geheim. „Om te voorkomen dat mijn neefjes en nichtjes er last van krijgen dat ze familie van me zijn.”

Marc leidde zo’n zeven jaar een bestaan als dakloze. Totdat hij een aantal jaar geleden het rechte pad vond, in de schuldsanering kwam en een dak boven zijn hoofd kreeg. Sindsdien staat hij voor de deur van de Hema in het centrum van Utrecht het Straatnieuws te verkopen. „Een wereldplek”, zegt hij tevreden. „Als het koud is, kan ik naar binnen en als het regent heb ik een afdakje boven mijn hoofd. Bovendien lopen hier veel toeristen langs; de hele wereld trekt aan me voorbij.”

Vaticaan

Een paar maanden geleden werd Marc benaderd door Straatnieuws. Of hij mee wilde naar Rome? Wat hij daar precies moest doen, werd hem pas kort voor de vlucht verteld om te voorkomen dat de plannen zouden uitlekken.

En zo zat hij in oktober ineens tegenover de paus. „Ik vroeg hem wat hij vroeger wilde worden. Slager, zei hij. Ook hebben we het erover gehad hoe het is om wereldberoemd te zijn. Hij leeft in een gouden kooi. Triest voor hem, want het is zo’n lieve man.”

Paus Franciscus is erg begaan met minderbedeelden, ontdekte Marc. „Dat vind ik belangrijk, want ik behoor zelf tot de onderkant van de maatschappij. Ik wou hem knuffelen aan het eind van het gesprek, maar durfde niet. Al denk ik dat hij dat niet eens erg had gevonden.”

Het interview verscheen in 113 daklozenkranten over heel de wereld. Sindsdien is het leven van Marc in een stroomversnelling gekomen. „Door alle interviews die ik heb gehad, word ik herkend op straat. Mensen groeten me als ze langskomen: „Hé Marc.” Ik heb nooit de behoefte gevoeld om beroemd te worden, maar nu het gebeurt, geniet ik er van.”

Scheve gezichten zijn er ook. Van andere straatkrantverkopers, die al tien of vijftien jaar het Straatnieuws aan de man brengen zonder ooit een ticket naar Rome gekregen te hebben. „Sommigen waren heel boos. Maar ik heb mezelf natuurlijk niet uitgenodigd. Bovendien heeft elke verkoper aan het pausnummer bakken met geld verdiend, terwijl het mij financieel nog het minst heeft opgeleverd door alle tijd die ik kwijt ben aan interviews geven. Daar staan ze niet bij stil.”

Erkenning

Hoewel er veel veranderd is in Marcs leven, blijft er ook genoeg hetzelfde. Een andere baan hoeft hij niet, meer geld ook niet. Hij kent zichzelf. „Ik ben gevoelig voor verslavingen en zou het geld toch maar verkeerd besteden.”

Hij leeft bij de dag en is hij blij met wat het pausinterview hem heeft gebracht. Zo is Marc met voorkeurstemmen in de race voor Utrechter van het jaar. „Ik zit bij de beste tien”, zegt hij trots.

Dat is nog niet alles. „Mensen zien me nu meer staan. Eerst knikten ze soms niet eens naar me, al hield ik de deur van de Hema voor hen open. Dit interview heeft me als persoon op de kaart gezet, me een stukje erkenning opgeleverd waardoor ik ’s morgens vrolijker wakker word. En het heeft een positief effect op alle Straatnieuwsverkopers. Wat dat betreft, is het pausinterview de klapper van de eeuw geweest.”

serie
Terugblik

Dit is het tweede deel van een serie interviews over ingrijpende gebeurtenissen die mensen het afgelopen jaar meemaakten.