. ”Pro life” heeft het de laatste jaren niet makkelijk gehad. Keer op keer trad het paarse kabinet in debat en besluitvorming -welhaast stelselmatig- het pro-life-gedachtegoed met voeten. Helaas blijkt -en wel met name tijdens het afgelopen jaar, Anno Domini 2001- dat het pro-lifegedachtegoed voor velen heeft afgedaan. De abortusboot, het gevoerde euthanasiedebat en de embryowetgeving zijn manifestaties van een maatschappelijk en politiek klimaat waarin de invloed van pro life sterk is gemarginaliseerd.

Deze marginalisering van pro life is het gevolg van een jarenlang proces, waarin langzaam maar zeker de fundering van pro life werd aangevreten. Ik noem een paar factoren die hebben bijgedragen aan dit proces. De overwaardering van onze autonomie, het evolutionistisch geloof in maakbaarheid, de hoge vlucht van de (medische) wetenschap en de toegenomen welvaart, maar ook de vergaande schriftkritiek, de secularisatie en de teleurstelling in de kerk die vergat Kerk te moeten zijn. Factoren die verantwoordelijk zijn voor de maatschappijbreed gedragen levensbeschouwing, die focust op het zichtbare, het tastbare, op het hier en nu, en de relatie met het bovennatuurlijke buitensluit.

Zelfs dusdanig dat pro life in de vergetelheid is geraakt. Uit een onlangs door Schuilplaats-Jongeren uitgevoerde steekproef bleek dat het pro-lifegedachtegoed weinig bekendheid geniet binnen onze samenleving. En, onbekend maakt onbemind. Daarom is het nodig een pleidooi te voeren voor een eenduidige, breed gedragen en heldere pro-lifevisie. Want meer dan ooit is onze samenleving gebaat bij een herontdekking van pro life!

Om de bekendheid en invloed van pro life te vergroten zijn twee zaken nodig: een heldere pro-lifevisie en bezielde pro-lifers.

Allereerst moeten we komen tot een uitgewerkt en helder pro-lifeprofiel, dat bruikbaar is in het gesprek met de ander. Een schot voor de boeg. Pro life: what’s in a name? Allereerst staat pro life symbool voor een levensbeschouwing waarin het menselijk leven volledig, maar niet absoluut, beschermwaardig is vanaf de conceptie tot aan het moment van de dood. Deze insteek houdt steek bij medisch-ethische dilemma’s gedurende dit hele tijdsbestek. Het heeft niet alleen consequenties voor het bepalen van een standpunt ten aanzien van abortus, maar ook wat betreft het gebruik van de morning-afterpil, het klonen, drugs, versterven en hulp bij zelfdoding. Per thema kan de pro-lifevisie worden geconcretiseerd.

Verder blijkt de pro-lifevisie te worden gedragen door een brede achterban. Mensen met verschillende achtergronden -reformatorischen, katholieken, gereformeerden en evangelischen, maar ook antroposofen en humanisten- kunnen zich vinden in het genoemde uitgangspunt. Niet alleen om specifiek christelijke noties, maar ook om redenen van het gezond verstand wil men opereren vanuit dit vertrekpunt. Want, tenslotte, kiezen voor pro life heeft werkelijk iets optimistisch. Het wil garant staan voor het léven.

Visie alléén is echter onvoldoende voor de beoogde ”revival of pro life”. Het dient uitgedragen te worden door de reeds genoemde bezielde pro-lifers. Mensen die pal willen staan voor de beschermwaardigheid van het menselijk leven. Uiteraard denk ik hierbij aan organisaties die zichzelf presenteren als pro life. Gezamenlijk zullen zij moeten streven naar een actief pr-beleid voor pro life. Maar minstens zo belangrijk is de rol van de individuele pro-lifer, die zich verbonden weet met pro life. Weliswaar is de reikwijdte van hem of haar gering, maar daarom niet minder essentieel. In het contact met de ander kunnen we op zoek gaan naar mogelijkheden om pro life actief uit te dragen en voor te leven. De wetenschap dat vele kleintjes één grote maken kan bemoedigend zijn. Want een werkelijke herleving van pro life zou wel eens eerder kunnen beginnen met een getuigend spreken met de buurman dan in de Tweede Kamer. Dat neemt niet weg dat ook de politiek haar verantwoordelijkheid dient te nemen. Laten we daarom hopen en bidden dat na de paarse afrekening pro life weer speerpunt wordt op de politieke agenda.

Velen zijn somber en van mening dat de tijd voorbij is dat er gehoopt mag worden op een hernieuwde aandacht voor pro life. Er zijn soms stimulerende momenten die doen hopen. Hopen op verandering. Twee momenten, met overigens een gemeenschappelijk element, waren het op 10 april 2001 gehouden Stil Protest in Den Haag naar aanleiding van het gevoerde euthanasiedebat. Tot slot zongen tienduizend stille betogers gezamenlijk het zesde couplet van het Wilhelmus. Hetzelfde vers klonk, ten overstaan van miljoenen getuigen, op de bruiloft van prins Willem-Alexander en prinses Máxima. Twee monumentale momenten - als wolkjes van hoop. Van hoop omdat ze getuigen van Hem Wiens reikwijdte de onze ver overstijgt. „Mijn schild ende betrouwen,

zijt Gij, o God, mijn Heer!

Op U zo wil ik bouwen,

verlaat mij nimmermeer!

Dat ik toch vroom mag blijven, uw dienaar te aller stond.

de tirannie verdrijven

die mij mijn hart doorwondt.”

De auteur is bestuurslid van Schuilplaats-Jongeren.