De Jong stelde het wekelijkse overleg tussen premier en staatshoofd in. Juliana was heel voorzichtig met haar recht om „aan te sporen en te waarschuwen”, blijkt uit de woorden van De Jong, minister-president van 1967 tot 1971.

„Ze toonde haar interesse voor bepaalde zaken en in haar keuze had ze meestal ook wel gelijk. Dan zei ze: Zoek dat eens uit of wat doen we eraan. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ze dingen daarmee in een bepaalde richting wilde sturen.”

Koningin Juliana bereidde zich goed voor op de „vriendelijke, maar toch wel formele” gesprekken met De Jong: „Ze was heel serieus. Ze had een ijzersterk geheugen en herinnerde vaak aan iets: Hoe gaat het daar of daarmee? Soms haalde ze ook een spiekbriefje uit haar tas, daar had ze dan een handvol punten op staan.”

Koningin Juliana had vooral belangstelling voor sociale onderwerpen, onderwijs, gehandicapten en dergelijke. „Ze informeerde praktisch nooit naar zaken als de NAVO of de strijdkrachten, wel eens naar buitenlands beleid. Maar het welzijn had toch prioriteit.”

Juliana kon echter wel eens flink driftig worden, aldus De Jong. Al te nadrukkelijk aanwezige fotografen konden dat opwekken. „En niemand mocht aan haar kinderen komen, maar dat is normaal.” De driftbuien duurden nooit lang, zegt hij. „Dan had ze geloof ik alweer spijt. Ze had een nogal ingewikkeld karakter. Soms kwam haar Anna Paulowna-bloed boven, naar haar Russische voorouder, zo noemden wij dat. Het was een beetje een merkwaardige mengeling, dat karakter: lief en zorgzaam en dan opeens driftig.” Met plezier herinnert de oud-premier zich de grappige cadeautjes die de zo attente Juliana placht te geven, met Sint-Nicolaas voorzien van „ellenlange maar echt goede” gedichten. „Ze kon geweldig goed dichten, het was echt geen rijmelarij. En dan kreeg je wel eens een steek onder water, maar dat kon dan ook, want het was Sint-Nicolaas die sprak.”