„Zo bepaalt Hij wederom een zekere dag, namelijk heden, door David zeggende zo lange tijd daarna (gelijkerwijs gezegd is): Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet.”

Als de huisgenoten van de koning wél aandachtig zouden luisteren wanneer een van zijn bediendes sprak, terwijl ze steeds als de koning zelf ging spreken dit ongeïnteresseerd zouden aanhoren en blij zouden zijn als hij ophield met spreken – zo’n situatie is toch ondenkbaar? En toch, zondag na zondag, jaar in jaar uit, komt u in Gods huis en luistert u naar Zijn dienstknechten, maar de Heere des huizes wilt u niet horen. U luistert naar de woorden van Zijn schepselen, maar als Hij Zelf spreekt, vindt u dat niet eens de moeite waard. Misschien hoort u Zijn stem wel. Zelfs van de doofste zondaar in ons midden kunnen de oren geopend worden, als hij maar ophoudt zijn hart te verharden tegen de inspanningen van de Heilige Geest. „Zo gij Zijn stem hoort, verhardt uw harten niet.” Het hart van een mens is zo hard als steen. Het kan niet verzacht worden door enig natuurlijk proces. Het kan nooit gesmolten worden. Het is, zogezegd, mogelijk om het te breken, zoals alle harde dingen met geweld gebroken kunnen worden, maar het smelt niet. Het zwicht nergens voor, behalve voor het vuur van de liefde van het Evangelie. Dit gebeurt niet als het Woord alleen met het natuurlijke oor gehoord wordt. Dit lijkt misschien wel enig effect te hebben, maar dan hoort men het Woord niet als de stem van God.

William Chalmers Burns,

zendingspredikant in China

(”Een ernstige roepstem”, 1840)