„Heilig hen in Uw Waarheid; 
Uw Woord is de waarheid.”

Wie niet geheiligd worden, zijn zeker geen lid van de kerk, hoe zij zich ook onder de ware leden vermengen, onder welke leden der kerk er altijd enigen zijn aan wie God het Woord van Zijn waarheid of van het eeuwige verbond toevertrouwd heeft (Zacharia 13:2; 14:18; 1 Timotheüs 3:15). Daarom moeten deze uitverkorenen gezocht worden in de maatschappij en gemeenschap van de heiligen of in het bondgenootschap van de gelovigen. Dit geschiedt door het getuigenis van het Woord van het genadeverbond en van de zegelen ervan. Daardoor betuigt de Heere Zijn vereniging met de uitverkorenen, en schept en bevestigt Hij het geloof in hen. Verder maakt Hij dat zij onder elkaar onder hun gemeenschappelijk Hoofd Christus verenigd worden. Dat strekt tot opbouw van allen.

Deze gaven zijn ook aan de onderscheiden leden gegeven (1 Korinthe 12:12-27). Maar het is zeker niet waar dat de verworpenen uit wat God aan de uitverkorenen getuigt, die Hij met het geloof begiftigt, iets van het wezen en de vrucht van het verbond zouden ondervinden, omdat zij zich met de algemene voorrechten der kerk mede inlaten. God betuigt hen veeleer in de vergaderingen der gelovigen openlijk dat zij juist hierdoor de genade des verbonds onwaardig zijn, omdat zij de aangeboden genade verwerpen en nochtans door een geveinsd gebruik der getuigenissen voor God en de mensen liegen.

Caspar Olevianus,
theoloog te Heidelberg

(”Apostolische Geloofsbelijdenis”, 1868)