Híér vluchten ze dus voor, de miljoenen Syriërs en Irakezen die van huis en haard verdreven zijn. Ze vluchten voor nietsontziende extremisten die in naam van Allah dood en verderf zaaien. Voor radicale moslims die elke dag opnieuw moordend rondtrekken. Voor fanatici die de meest rigide vorm van islam met dwingend geweld willen opleggen.

Het gevolg: vele tientallen doden, elke dag weer, in landen als Syrië en Irak. En in het Libanese Beiroet, deze week nog. En nu ook in Frankrijk. En wie weet volgende week in Nederland. Een drukbezochte plaats in combinatie met enkele terroristen die op hun dood hopen: dit type aanslagen kan bijna overal plaatsvinden.

Het is geen vraag of de aanslagen het vluchtelingenvraagstuk in het Westen verder op scherp zullen zetten. Mocht blijken dat sommige daders als vluchteling hier zijn gekomen, wat niet is uit te sluiten, dan is het niet meer dan logisch dat de weerstand in de samenleving tegen hen toeneemt. In elk geval heeft Islamitische Staat de aanslagen al opgeëist.

Juist dan is een simpele waarheid soms heel inzicht gevend: het feit dat de meesten van deze mensen vluchten, is niet omdat ze hier aanslagen willen plegen. Het is juist omdát ze niet het slachtoffer willen worden van gruwelijke aanslagen zoals nu, opnieuw, in Parijs.