Met een fourwheeldrive leggen de twee predikanten het eerste gedeelte van hun reis in de Chinese bergen af. Als ze niet meer verder kunnen, gaan ze met gemotoriseerde driewielers verder omhoog over de smalle bergpaadjes naar de dorpen van de Lisu’s op meer dan 3000 meter hoogte.

De eenvoudige boerenhuizen liggen tegen de bergen aan geplakt. De meeste dorpelingen zijn boer –= én christen. De halve dorpsbevolking staat klaar om de Nederlanders een –vuile– hand te geven. Daarna onthalen ze hen gastvrij in een van de boerderijen waar het vee in de stallen de benedenverdieping in beslag neemt. De gasten krijgen fruit, groene thee en vlees van een geit die speciaal voor deze gebeurtenis geslacht is.

’s Middags is er een kerkdienst. Een dorpeling slaat met een stok op een ijzeren wiel aan een ketting om de mensen op te roepen. En die komen, gewoon in hun werkkleren. „Er is een grote honger naar Gods Woord”, blikt ds. Egas terug in de pastorie in Nieuwkoop. „Dat bleek uit de aandacht waarmee ze luisterden en uit het instemmende gemompel tijdens de dienst. Ik sprak in het Engels en dat werd vertaald in het Chinees.”

Diezelfde honger naar het Woord is er ook bij de jonge mensen in de zeventig dorpen in deze provincie waar de christelijke gemeenten zich bevinden, aldus het Bonisa-bestuurslid. De Yulong Bijbelschool maakt volgens hem „een bijzondere groei” door. Op deze school worden jongeren toegerust voor ondersteuning van het kerkelijk werk in hun eigen dorpen. De school, die veertig studenten telt, wil doorgroeien naar negentig studenten, maar de bouw van een internaat heeft stilgelegen wegens geldgebrek. „De docenten zijn al een halfjaar niet betaald. Onze organisatie is een actie gestart om het internaat te kunnen afbouwen. We hopen 30.000 euro op te halen.”

De christelijke gereformeerde predikant was tijdens de visitatiereis aanwezig bij de start van het tweede schooljaar van een christelijke pabo dicht bij Peking die van Bonisa en Driestar educatief steun ontvangt. „Ik werd geraakt door verhalen van studenten die vertelden over een radicale breuk met hun vroegere leven en die hun leven in dienst van het christelijk onderwijs willen stellen. Daaraan is in China dringend behoefte. Veel christelijke Chinezen weten niet hoe ze het christelijk geloof aan de volgende generatie moeten overdragen, terwijl de aanvallen vanuit de wereld intens zijn.”

Een van die studenten die ds. Egas ontmoette, was Wang Lihua. Zij is, zoals de meeste Chinezen, enig kind. Haar vader werkt in een fabriek en haar moeder heeft een winkel. Een dag na haar geboorte werd Wang Lihua naar een verafgelegen bergdorpje gebracht. Wanneer zij een jongen zou zijn geweest, zou ze gewoon thuis gebleven zijn. Toen ze vijf jaar was, kwam ze weer thuis wonen. Ze was een onhandelbaar kind en als tiener moeilijk in de omgang. Haar vader stuurde haar naar een christelijke school. In het begin vond ze dat moeilijk, maar de studenten en leerkrachten waren vriendelijk. „Ze leerde er uit de Bijbel lezen en zingen en is gaan ervaren wie ze was. De Heere veranderde haar leven.”

Ds. Egas bezocht in Henan een school voor gehandicapten. „Zo’n school is uniek in China, waar gehandicapten aan de rand van de samenleving verkeren. Ze worden wel opgevangen, maar krijgen vaak niet meer dan eten en drinken. Een christelijke vrouw, die zelf een gehandicapt kindje heeft, is hier, samen met de kerkenraad van haar gemeente, een school voor gehandicapte kinderen gestart. Het christendom mag hier iets waardevols toevoegen aan de maatschappij.”

De reis naar China heeft me opnieuw geleerd dat de Heere ook daar werkt, zegt ds. Egas. „Zijn werk gaat door en het verwondert me dat de Heere hiervoor Bonisa wil gebruiken.”