De verbrijzeling van het hart is buitengewoon noodzakelijk, omdat door dit middel het geloof wordt bewaard. Pas als het hart waarlijk verbroken is, zal de ziel prijs stellen op het geloof en op Christus en is zij dankbaar voor de minste barmhartigheid die God geeft. Een arme bedelaar zal dankbaar zijn voor de minste weldaad of gunst die hij krijgt.Dat was ook zo bij David. Ik zie hem in zijn nood belegerd door veel ellende. Zie hoe hij met zichzelf redeneerde toen de Heere hem had verlicht en bevrijd: „O Heere, het hart dat Gij geheeld hebt, deze verbroken geest, die Gij verbonden hebt, ja, wat meer is, al deze beenderen die eens als stukken verstrooid lagen, hebt Gij wederom bijeengebracht en zij zullen zeggen: Wie is U gelijk?” Alsof David wilde zeggen: Voorwaar, hier is weldadigheid!

Want mijn hart heeft het ondervonden, mijn oog heeft het aanschouwd en mijn handen en al mijn beenderen kunnen zeggen: Heere, wie is U gelijk? Voorheen was hij belast met zijn zonden en nu prijst hij op een wonderlijke wijze de weldadigheid. Voor een vermoeide en belaste ziel is een kruimeltje geloof meer waard dan honderdduizend werelden.

Hij die nooit de last van de zonde heeft gevoeld, bekommert zich niet om de blijde tijding van het Evangelie. Het arme schepsel dat in het huis der dienstbaarheid is geweest, ontvangt die dag der zaligheid dankbaar.

Thomas Hooker, predikant te Chelmfort (De ware zielsvernedering, 1678)