Commentaar: Bijbel verplicht tot herbergzaamheid
Al weken houdt het vluchtelingenvraagstuk Europa en zeker ook ons land bezig. Door de enorme toestroom is het een megaprobleem waarvoor niet zomaar een oplossing is gevonden.
De toestroom stelt de Nederlandse overheid voor allerlei praktische vragen. Waar vind je zomaar een goed onderkomen voor de ontheemden? Hoe financier je de opvang? En hoe zorg je ervoor dat de bevolking van ons land de nieuwkomers accepteert?
De komst van grote aantallen asielzoekers roept bij een aanzienlijk deel van de Nederlanders onzekerheid en angst op. Blijft Nederland nog wel ons eigen land? Worden we niet overspoeld, zodat we straks niks meer over onze eigen geboortegrond hebben te zeggen? Zitten er geen moslimextremisten onder de asielzoekers? Dat zijn dingen die mensen bezetten.
De vragen zijn te begrijpen, ook al zijn ze vooral gebaseerd op emoties. Ze kunnen niet altijd worden onderbouwd met feiten. De zorg welke invloed de vreemdelingen en vooral hun islamitische levensbeschouwing op termijn hebben op onze samenleving, is zeker reëel. Jammer dat de regering er onvoldoende blijk van geeft dit serieus te nemen.
Maar er is ook een andere kant. Die zorg vertaalt zich steeds meer in een houding en gedrag waaruit een duidelijke afkeer van vreemdelingen spreekt. Dat doet zich ook onder christenen voor, zoals blijkt uit een kleine enquête op de website van deze krant. Met de stelling: ”Nood breekt wet, asielzoekers kunnen niet op straat slapen”, was 62 procent het oneens. Die vindt dat dit wél kan.
Nu kunnen er vraagtekens bij dit resultaat worden gezet. Er moet worden bedacht dat zo’n digitale enquête niet maatgevend is voor hetgeen werkelijk leeft binnen een groep. Doordat mensen gelijkgestemde bekenden via sociale media aanmoedigen om te stemmen, kan snel een vertekend beeld ontstaan.
Desondanks is dit resultaat schokkend. Zelfs al zou van de orthodoxe protestanten nog geen 10 procent zo denken, dan is het nog schandalig dat deze houding voorkomt onder mensen die de Bijbel serieus nemen.
In zowel het Oude als het Nieuwe Testament wordt gesproken over het gebod tot herbergzaamheid. In het oude Israël had de vreemdeling, ook de heiden dus, dezelfde rechten als de Israëliet. Tal van Bijbelse gegevens laten dat zien. Ook in het Nieuwe Testament wordt vermaand om de herbergzaamheid te onderhouden.
De tegenwerping dat het Oude Testament ook leert dat de vreemdeling godsdienstige wetten moest onderhouden, snijdt geen hout. Het wel of niet onderhouden van dat gebod door de vreemdeling is geen conditie op grond waarvan de Jood wel of geen onderdak verleende. De Jood moest herbergzaam zijn. Punt! En de vreemdeling moest de Joodse godsdienst respecteren. Dat zijn twee gescheiden verantwoordelijkheden, die door twee verschillende groepen moesten worden gedragen. Of de vluchteling zich nu wel of niet aanpast, mag voor Nederlanders geen afweging zijn om wel of niet herbergzaam te zijn. Wie zegt dat een asielzoeker maar op straat moet slapen, mag zich op dit punt geen Bijbelgetrouw christen noemen. Hij is die naam onwaardig.
