De reeks wrede verkrachtingen het zuidoosten van Engeland vond plaats gedurende een jaar en bracht veel teweeg in Groot-Brittannië. Imiela werd in de pers de ”trofeeverkrachter” genoemd omdat hij van elk van zijn slachtoffers een kledingstuk meenam. Tijdens het proces werd echter duidelijk dat hij dat deed om bewijsmateriaal te verwijderen - overigens vergeefs.

Imiela heeft vrijwillig DNA-materiaal afgestaan aan de politie. Tijdens het proces heeft Imiela gezegd dat hij onschuldig was. Zijn argumenten: eigenlijk was hij homo en alleen „een beest” had de verkrachtingen kunnen begaan. „Dat was een treffende omschrijving, alleen beschreef u uzelf”, zei de rechter. Vier van Imiela’s slachtoffers waren jonge meisjes: twee van tien, een van dertien en een van veertien jaar. Imiela’s oudste slachtoffer was 52.

Imiela’s eerste slachtoffer was een meisje van tien. Hij overweldigde haar terwijl ze posters van de muur haalde bij een jeugdcentrum in Ashford in het graafschap Kent. Hij sleurde haar de brandnetels in. Na afloop strompelde het meisje halfnaakt naar een huis in de omgeving, op zoek naar hulp. De politie begon een vergeefse klopjacht op de dader.

Acht maanden later, in juli 2002, sloeg hij opnieuw toe, zelfs tweemaal op één dag. Daarna volgden geregeld verkrachtingen, tot hij in oktober 2002 werd gearresteerd. Van een van zijn slachtoffers stal hij de mobiele telefoon. Met het mobieltje belde hij haar moeder om te melden wat hij met haar dochter had gedaan.

De rechter noemde Imiela „een zeer gevaarlijke man” die een gevaar zal blijven vormen voor vrouwen en meisjes. Bovendien heeft hij al een fors strafblad wegens onder meer overvallen. „De enige passende straf is levenslange gevangenis.”

Imiela stond ook nog terecht wegens het twee keer verkrachten van een achttienjarige vrouw, maar de jury kon het er niet over eens worden of hij daar wel of niet schuldig aan was.